Uit de stationspiano klinkt Mozart. Het is nog volop zomer als ik aan het begin van de avond het station van Maastricht uitwandel. Rechtdoor langs winkels, terrasjes, toeristen. Precies hier liep ik de afgelopen maanden ook het Pieterpad en Dutch Mountain Trail (en ook het Pelgrimspad loopt hier vlakbij), waarmee dit stukje route het onwaarschijnlijke epicentrum van het Zuid-Limburgse langeafstandswandelen is. Ik loop langs de Maas langzaam de stad uit. De sfeer is gemoedelijk. Het is gezellig, maar niet druk. Geen mondkapje te zien. Corona is niet meer zo populair tegenwoordig, behalve dan dat de studenten in toegestane aantallen midden in de op het gras geschilderde cirkels zitten. Bij het Gouvernement is het zo stil geworden dat ik hoi zeg tegen de enkeling die ik tegenkom. Het Gouvernement is over een Maasarm gebouwd die bijna niet stroomt. De laagstaande zon weerkaatst in de smalle ramen op de muren en over het water en vormt vreemde lichtgevende patronen die me doen denken aan een enorme, langgerekte ribbenkast van een mosasaurus. Die liggen begraven in de krijtrotsen aan de andere kant van het water, de Sint-Pietersberg. Ik loop een ruig, groen gebiedje in langs de Maas. Dit is wellicht het vlakste stukje KLP, maar ik heb wel mooi uitzicht over de Sint-Pietersberg. Kwakende kikkers, een luidruchtig groepje Amerikaanse studenten, een motorbootje op de Maas. Het ruikt kruidig en waterig. Dagkoekoeksbloem, hondsdraf, margriet, boterbloem en vlier bloeien. Maar er zijn vooral heel veel heggerozen. Wit, roze, alles daartussenin. Bij een baai zijn wat kleine groepjes mensen aan het chillen. Aan de horizon het silhouet van een steenberg op Belgisch grondgebied. De zon staat laag, het weer is zwoel, de baai een spiegel, vakantiegevoel! Ik loop verder over een grasdijk. Om de paar meter springen konijnen op en rennen weg. In het begin is het nog grappig. Hele weilanden zitten vol. Wat moet je met zoveel konijnen? Ik loop over een gravelweggetje, een wilgenlaan. De zon gaat onder achter het topje d'n Observant. In het stille dorpje Oost-Maarland staan tussen woonhuizen veel gemoderniseerde carréboerderijen. Aan de straatkant massieve bakstenen muren met grote inrijpoorten. Sommige staan open en gunnen me een kijkje op de binnenplaats. Ik loop naar een camping aan de Maas niet ver van het pad. Prachtige avondschemering over de Maas en een geweldig kikkerconcert. Oordopjes zijn mee!

Niets-aan-de-hand-land

Zag ik jou gisteravond op een stoeltje zitten? Zit daar een stoeltje in? De man wijst op mijn best bescheiden rugzak die ik net heb ingepakt. Ik maak wat reclame voor mijn Helinox en vertrek. Na een verharde wilgenlaan met verkeer beland ik in de Eijsder Beemden. Een bijzonder landschapje. Grasland en struweel. Vlierbloesems en weer die rozen. Ook weer die konijnen. Een meertje met ganzen weerspiegelt de hangbrug bij het Belgische Kanne. Ook het Maaswater is bijna een spiegel. Aan de andere kant van rivier en kanaal: krijtrotswanden. De kerktoren van Ternaaien in de verte. Zwarte stiertjes maaien het gras. Het pad wordt soms smal tussen manshoog onkruid. Hier en daar verdringt Japanse duizendknoop zelfs de brandnetels 🙃. Bij het pontje naar Ternaaien loop ik Eijsden binnen. Een mooie lindenlaan met kinderkopjes. Overal terrassen, nog leeg. Er wordt geveegd. Een verrassing is de schitterende rode beukenlaan bij kasteel Eijsden. Daarna een buitenwijk, verharde weg, Mariadorp, A2. Saai, maar: de weg helt een weinig en in de verte worden de contouren van een bebost heuvelland zichtbaar.

Het pad wordt onverhard, hol, klimt stevig. Na het voorgerecht langs de Maas ben ik in de heuvels beland, joepie! Hoogstamfruitbomen. Een dassenburcht. Nog eenmaal is het Maasdal wijds zichtbaar met Maastricht in het heiige noorden. Vanaf een enorme rode beuk lopen Krijtlandpad en Pelgrimspad even samen op. Het felrood van klaprozen langs de akkerrand, intens blauwe korenbloemen. Ik herinner me plekken, paden, bankjes van eerdere tochten. Met wie ook al weer, en wanneer? Soms ben ik dat vergeten. Deze wandeling zal zich ook bij deze herinneringen voegen. Alleen met wie? zal ik me dan niet af hoeven vragen. Het alleen wandelen bevalt me, maar het lijkt uitzonderlijk. Meerdere keren overkomt het me dat ik een praatje aanknoop met voorbijgangers, eindig met een fijne dag, en dan de reactie krijg: jullie ook. Pluralis majestatis of vis habitus? Het is groen om me heen. Ik loop door boerenland dat ligt te soezen in de zon. Er gebeurt buitengewoon weinig. Het is nog even wachten tot de tarwe goudgeel is en de aardbeien rijp. Voorlopig is dit niets-aan-de-hand-land. Ja, hier en daar wordt er gehooid, terwijl de hooimaand juli nog moet komen. Ik bewandel een variatie aan paden. Mijn favoriet is het onverharde paadje waarboven het groene dak zich sluit. Mijn minst geliefde de verharde weg in de zon rond het middaguur. Op het pad ligt een rode kers en ik kijk omhoog. Boven me een tantaluskwelling, meer rode kersen. Dan een dorpje, Mheer. Her en der vakwerkhuizen en moderne variaties daarop. Aan een gevel een christusbeeld met daaronder de tekst: bid voor ons. Dat lijkt me toch egocentrisch. Ik negeer het gebod en loop door op zoek naar horeca. Een stuk vlaai per dag, is een van mijn voornemens. Op een terras onder een lindeboom vraag ik naar de smaken. Appel-abrikozen-kersen-rijste-kruisbessen. Wat een keus. Misschien moet ik meerdere stukken per dag overwegen 😉.

Asfalt, asfalt, asfalt. Hele stukken op dit deel van de route. Ik bid voor meer onverharde paadjes in Zuid-Limburg. Maar de afdaling naar Noorbeek is een juweeltje. Smal, steil, onverhard, afstapjes, boomwortels, soms wat overwoekerd. Dit is waar ik voor kom 😃. Een kleine kudde zwarte koeien houdt geen anderhalve meter afstand van elkaar op een piepklein reepje schaduw aan de rand van hun weiland. Na glooiend platteland komt Slenaken in zicht, onder me in het Gulpdal. Wat opvalt, is dat de heuvels hier hoger worden en de dalen dieper. Na een mooie en soms steile tocht heuvelaf sta ik ineens in hartje Slenaken (terassen, verkeer) en hier pak ik de bus naar Gulpen om ook de verbindingsroute van het KLP mee te nemen op deze tocht.

In Gulpen is het supertoeristisch in het centrum. Na een pizzaatje maak ik me zo snel als ik nog kan uit de voeten. Ik volg de Gulp stroomopwaarts, meer hoogtemeters inderdaad. Het pad maakt een kleine omweg langs een grote rechthoekige vijver waar een aantal waterstralen in bogen overheen spuiten. Hallo makers van het KLP, dit boeit toch niet, wat doe ik hier? Het vervolg is gelijk prachtig, een brede, monumentale beukenlaan naar een kasteel met uien op de torentjes. Dan klim ik het Gulpdal uit over een grindpad. De zon schijnt inmiddels vriendelijker. Het is aangenaam en het strijklicht laat mijn innerlijke fotograaf jubelen. Als ik hoger kom zijn de vergezichten prachtig groen, de paadjes worden smal. In dit halfopen landschap word ik van tijd tot tijd getrakteerd op een nieuw, mooi doorkijkje. Ik daal af naar het gehuchtje Pesaken, waar het mooi is en de rust heerst. Onverhard gaat het weer omhoog, door een bos dat rond deze tijd van de dag al bijna schemerig is. Een breed bospad hobbelt rechtdoor, de vogeltjes fluiten, er is niemand, het voelt bijna eenzaam hier. Het strijklicht en de aangename temperatuur helpen ongetwijfeld, maar ik vind dit een schitterend stukje KLP. De route komt langs één boerderij, en daar is een oversteekplaats voor koeien over de weg gemaakt. Het strijklicht laat mijn innerlijke fotograaf jubelen.De kudde wordt juist nu van de stal naar het weiland gebracht. De koeien hebben natuurlijk voorrang, maar er zit geen tempo in, dus ik kruip onder de bedrading door en vervolg mijn weg. Een steile afdaling over een keiig pad. Twee hazen dartelen om elkaar heen en maken capriolen. Ik ga door een draaihekje een weiland in, de Gulp is vlakbij. Grasland met steile hellingen. Bloeiende rozenstruiken. Ik steek een paar keer een klein, snelstromend beekje over. Ik moet bukken voor laaghangende takken. Wat een bijzonder stukje. Dan: mensen. En meer mensen. De parkeerplaats moet vlakbij zijn. En ja hoor, in een paar stappen sta ik weer in Slenaken (terassen, verkeer) en ben ik terug op de hoofdroute van het KLP. De klim die volgt is fors, ik denk wel 100 hoogtemeters, soms steil, en volledig geasfalteerd. Pas in het Onderste Bos wordt het weer onverhard. Ik loop vlak bij de bosrand, maar het is aardig schemerig aan het worden onder het dak van beukenbladeren. De merels organiseren hier momenteel een wedstrijdje wie-zingt-het-mooiste-liedje. Ik neem een afslag naar de camping, die vlakbij is. Ik heb dringend een douche nodig.

Toedeledokie fijnsparren

Als ik vertrek is het zwaar bewolkt. Er is nog iets dat zwaar is: mijn benen. Gelukkig mag ik vandaag iets minder kms maken dan gisteren. In het Onderste bos zie ik wat kale percelen. Het en der staat nog het lijk van een naaldboom. Dit is het werk van de letterzetter: toedeledokie fijnsparren. Ik klim nog wat en beland in het, je raadt het al, Bovenste bos. Een windvlaag terwijl ik onder een enorme fijnspar loop, en vlak voor me dondert een van zijn kegels op het pad. Het zijn flinke granaten, die wil ik liever niet op mijn hoofd. De wandelroute ligt vol met witte brokken mergel. Hier en daar zijn bomen omgevallen over het pad en de schoenen van wandelaars hebben daar weer nieuwe paadjes uitgetreden. Zo kronkelt het lekker door. Ik daal af naar de Bovenste bosrand, waar een schitterend panorama op de vallei rondom Epen zich opent. Aan de overkant de donkere heuvelrug van de Vijlenerbossen. Het is erg nevelig, mistig bijna. Een mysterieus plaatje. Het pad voert tussen twee heggen door. Overal in Zuid-Limburg staan ze, de heggen. Het is prachtig voor de wandelaar en heel belangrijk voor de natuur. Meidoorn, vlier, es, heggeroos, haagbeuk, kleefkruid, hazelaar, kardinaalsmuts, kamperfoelie, eik, spaanse aak zijn wat van de planten die ik erin aantref. Ook dolle kervel heeft zich hier tussen genesteld en bloeit overal prachtig. Ik loop omlaag. Het Geuldal is hier echt platteland en toeristisch op een ontspannen manier. Er zijn wandelaars en fietsers, kleine campings. Het is zaterdag en ik vind het nog best rustig. Ik steek de Geul over bij een watermolen en volg de rivier een stukje door het groen. De stromende beek heeft een kronkelig geultje uitgesleten. Ik heb wind mee en mijn kuiten worden besprenkeld met kleine waterdruppeltjes. De fijne regen is nauwelijks te zien. Ik bestijg de berg van het Elsetterbosch eerst via de verharde weg. Later loop ik door bos en veld. Het Engels raaigras streelt nat langs mijn benen. Ik hobbel een stuk door een doodstil, dicht hellingbos. In het dal drukken onzichtbare motormuizen het gas diep in. Af en toe krijg ik een doorkijkje naar het Geuldal. Wijds en heel nevelig.

Ik zie een dak tussen de bomen, er blijkt een terras achter te schuilen. De verharde weg, een bende Duitse motorrijders, een vrijgezellenfeest op scooters. Andere wereld. Tijd voor abrikozenvlaai. Of zoals een vrouw aan de tafel naast me het luid en duidelijk verantwoordt: Ik ben in Limburg, dan zal ik vlaai eten ook! Door maar weer, heuvelop. En onverhard! Zou mijn gebed hebben geholpen? Wat in ieder geval helpt zijn mijn wandelstokken om in de klim mijn zware benen te ontzien. Ik bereik het punt waarop het KLP en de populaire DMT een tijd lang min of meer samenvallen en prompt komen enkele wandelaars me tegemoet. Voor het Hijgend Hert staat een flinke rij bij het bordje Niet gereserveerd en ik heb niet gereserveerd. Daar was ik al een beetje bang voor. Gelukkig hebben ze ook een afhaalloket. De mosterdsoep is zo zout, bijna niet te doen. Het panorama verandert een tijdje nauwelijks. Het is een mooie boswandeling over wat stenige en veelal goed begaanbare paden. Op deze zaterdagmiddag worden ze ook wat meer begaan. Via een leuk, smal, wat technisch paadje daal ik af naar de bosrand waar ik uitzicht heb op... de flatgebouwen van Aken 🙃.

Even later loop ik over een smalle track door glooiende graslanden met grootse uitzichten. Die zijn in de verte nog steeds wat grauw, maar de zon wint duidelijk terrein. Het gras is bezaaid met gele stippen van boterbloemen. Er zijn wat witte koeien die blijkbaar ook graag gebruik maken van dit paadje, want het is bezaaid met hun vlaaien. De Limburgse vliegen houden enorm van vlaai, bij het naderen van iedere drol ontsnappen ze in wolken zoemend om mij heen. Ik hou mijn mond stijf dicht. Ik voel een prikje bij mijn knokkel. Een piepkleine teek heeft zich zojuist in mijn vel geboord en doet dat blijkbaar op amateuristische wijze. Ik vis de pincet uit mijn EHBBO-doosje en draai het minimonster los. Voor mij is het leed snel geleden, maar de teek krijgt nog een middeleeuwse behandeling met de pincet. Sterf! Hier is evolutie in actie: Alleen de beste teken overleven. Na de weilanden komt bosrand en bos. De Belgische grens is vlakbij. Ik zie de toren van Vijlen in de verte in de nevel. Daarachter ga ik overnachten, maar voorlopig loop ik nog de andere kant op. Een stel mountainbikers komt omlaag gezoefd. Ze hebben gelegenheid gehad snelheid te maken vanaf 322 meter. Voor mij is het leed snel geleden, maar de teek krijgt nog een middeleeuwse behandeling met de pincet.Dan panfluitmuziek, twee dames in gewaden op het pad. Ja, ik ben er bijna! Het is niet eens zo druk bij het drielandenpunt. Toeristen met selfiesticks, dat is lang geleden. Snel door. Ik stuif een vrouw met kampeerrugzak voorbij. Eigenlijk loop ik weer heel lekker, besef ik. Nu de hoogtemeters erop zitten vliegen de kms voorbij. Ik ga het redden vandaag, fijn! Vaals: veel Duitsers. Het KLP volgt een mooie route door het plaatsje. Aan de gebouwen te zien lijkt het wel of ik door een Duits stadje loop, of een Oostenrijks. Ik sla af naar Friture De grens voor een vette pauze. De vrolijke patatbakster stelt belangstellend allerlei vragen over mijn onderneming van dit weekend. Eindelijk krijg ik weer een andere smaak in mijn mond dan zoute mosterd. Het onverharde feest is weer voorbij. De fontein van Vaals is stukken beter dan die van Gulpen. Het KLP voert me door het Landal park. OK interessant, kom ik daar ook eens. Daarna over rustig platteland naar de gehuchtjes Holset en Harles. Grappig, ik loop nu door mijn uitzicht van vanmiddag. In Melleschet, onder de rook van Vijlen, pak ik een boerencamping aan de route.

Finale

Maastricht is nog ver, maar ik heb er zin in. Ik ben al heel vroeg uit de veren. De hemel is strakblauw en de ochtendzon schijnt op het asfalt als ik wegloop. Ach, zo'n verharde weg stampt wel lekker door, dat zal ik nodig hebben vandaag. Is bovendien tekenvrij. Ik ga de schaduw in, het is nog fris. Een single track lacht me toe, ik moet regelmatig bukken voor overhangende hazelaartakken en met mijn wandelstokken mep ik brandnetel weg bij mijn blote benen. Regelmatig krijst een fazant, maar ze laten zich niet zien. Op een hoog punt probeer ik me te oriënteren op de heuvels rondom me. Tegen de zon in is dat lastig, het is heiig. Vaalserberg, Schneeberg, Eyserbosch. Ik daal over een holle weg af naar Nijswiller. Op een doorgaande weg is wel verkeer, maar in het dorp zitten de rolluiken nog dicht. Kamille, klaproos, korenbloem en harige ratelaar bloeien in de bermen. Rijste-abrikozen-appel-met-pudding is de keuze in Wittem. Het is nog geen half tien en ik ben de eerste gast op het terras. Het wordt mijn tweede ontbijt. De eigenaresse is de tafels nog aan het poetsen en haar man brengt een nieuwe lading vlaaien naar binnen. Hun zoontje voert een eigenaardig gesprek met wat bloemetjes: Aardbeien. Limburg. Oude mannetjes zoeven voorbij op de racefiets.

Ik steek de Geul over bij een verkeersweg. De klim naar de Gulperberg is smal en steil. Al heel snel komen wijdse uitzichten tevoorschijn en even later ook de achterkant van het enorme Mariabeeld op het topplateau. Het is hier nog rustig en ik daal af naar Gulpen. Een fontein met een kikker en vissen, een cascade omzoomd door een aangeharkt bloemperkje. OK, de bloemen zijn prachtig, maar het heeft een hoog leuk-voor-kinderen-en-bejaarden-gehalte. Deze jongen gaat weer snel de berg op. Wat een voorrecht om hier te mogen lopen!Het is een flinke klim en eenmaal boven kijk ik niet alleen neer op de toren van Gulpen, maar ook op het Mariabeeld op de Gulperberg. Verderop Vijlen, de Vaalserberg en de Schneeberg. Ik ben op een hoog plateau, er is nauwelijks hoogteverschil. Het is landbouwgebied. Links en rechts van de gruisweg aardappelen, maïs en bieten. Ik kom veel mensen tegen. De hardloopster met hond. Het stel dat me naar de weg vraagt. De wandelaarster die me toeroept: Wat een voorrecht om hier te mogen lopen! De twee gefocuste wielrenners die luid schreeuwend en bellend het stel veel te breed fietsende boomers aan de kant probeert te krijgen. Het oneven aantal mountainbikers dat bovenaan de helling rustig staat te keuvelen en de ontbrekende mountainbikester die puffend in de klim is afgestapt. Het bos sluit zich om me in de afdaling. De schaduw is heerlijk. Ik maak een lus door het onbewoonde Gerendal. De klim is steil, ook mijn armen beginnen zwaar te worden. Dan weer het plateau, tarwe en gerst. Boven me strakblauwe lucht, onder me mijn korte schaduw op het grind. Tot mijn verrassing ook een bos hier, koel en groen. De afdaling is steil en gaat heel fijn, geheel onverhard, tot aan de rand van Valkenburg.

Valkenburg is Valkenburg is Valkenburg. Zoetsappig-klassieke architectuur van mergelsteen. Het KLP brengt me tot in het ogenschijnlijk niet geheel corona-proof theater van het massatoeristische toneelspel. Terrasgangers kijken naar slenteraars. Volgevreten en met een nieuwe zonnebril, riem en tas loop ik weer onder de stadspoort door, grapje. Een paar meter verder is het weer rustig. Langs enkele rotswanden bereik ik de Geul. Maar eerst een pauze met keuze uit rabarbar-kruimel-pudding-even-kijken-kersen-zwarte-pruimen-met-linzenbodem. Boven me populieren met maretakken, onder me de kabbelende Geul. Het eenvoudige wandelpad onderlangs de beboste steile rand van het Geuldal deelt het KLP voor even met het Pieterpad. Krijtrots is in de wand zichtbaar, overgroeid met klimop. Voor de fijnproevers hangt hier en daar de lucht van ui van inmiddels verlepte daslook. De rimpelingen in de beek worden weerspiegeld op het blad van de takken die erboven hangen. Het gebied wordt opener, de stammen op de grijzige wand vormen een mooi schouwspel. De krijtrotsen en de Geul blijven, maar er komt een asfaltweg tussen, wat woonhuizen en horeca, Geulhem. Rabarbar-kruimel-pudding-even-kijken-kersen-zwarte-pruimen-met-linzenbodem.Ik loop al sinds Valkenburg vlak en met mijn hoofd ben ik al half in Maastricht, maar dan komt er een verrassing. Een steile klim over een holle weg, wat een klein paadje wordt. Ik hobbel over de hellingen van een mooi, halfopen bos. Links en rechts is het soms zo steil, dat ik recht de boomkronen in kijk. Net als ik denk dat ik boven ben na weer een klim, sta ik voor een serie metalen trappen. Ik hijs mijn karkas 76 treden op en kom in een aangenaam robinia-berkenbos terecht. Even verderop een klein uitzichtplatform. Wat kan daar te zien zijn? Ik kijk neer op een steile rotspunt besprenkeld met zwart-witte geiten. Daarnaast een soort vlak voetbalveld omringd met steile krijtwanden. Bizar! Tot niet zo heel lang geleden werd hier mergel in dagbouw gewonnen.

Het bos gaat nog een stukje door en dan sta ik ineens aan de rand. Het licht gaat aan. Ik kruip diep weg onder mijn petje. De straalkachel gaat ook aan. Het is het heetst van de dag. Het asfalt gaat ook weer aan. Aan de horizon zie ik d'n Observant en dan kerktorens, hoogbouw, glimmende daken... Maastricht is dichterbij dan ik verwachtte. Ik versnel mijn pas en draaf Amby binnen. Het beste wat Amby de wandelaar te bieden heeft, is de schaduw tussen de gebouwen. Ik stoom door naar het station. Deze avond zal het Nederlands elftal zijn openingswedstrijd spelen van het EK, maar ik zit al in de finale van het KLP. Een finale is vaak geen mooie wedstrijd, het is het einddoel dat telt. Ik sta alleen nog even stil bij een vaart aan de rand van Maastricht. Hier zwemt een exotisch reptiel. Niet de mosasaurus, maar zijn verre verwant, de schildpad.