De intercity spuugt me uit op het station, tussen de gebouwen van de stad. Op het perron schreeuwt een figuur onverstaanbaar van achter zijn mondkapje. Limburgs? Nee, Arabisch. Het stationsplein van Sittard is weinig sfeervol en de vrijwel verlaten wijk die ik inloop al evenmin. Er is gelijk rood-witte markering op mijn route, maar die is hier van het Pelgrimspad. Ik loop ouder winkelgebied in en de stad begint een klein beetje te leven. Dan ineens het grote plein, een Markt zoals het hoort. Het is etenstijd, de terrassen lijken aardig gevuld. Oude gevels, een standbeeld. Aan de overzijde pak ik de route uit Pieterburen op. Door de Putstraat gaat het nu geleidelijk omhoog.

Ik steek een ringweg over en beland in een buitenwijk. Iedereen heeft hier zijn voortuintje keurig op orde. Vanuit het wijkje loop ik direct het bos in, tenminste, het lijkt een bos, maar de weg blijft voorlopig verhard. Wel klimt het stevig de Kollenberg op. Langs de weg staan kapelletjes. Jezus wordt wreedelijk gegeeseld. Ach, wat een ellende, ik loop door. Boven, bij een grotere kapel, ben ik op 100 meter hoogte. Dat is wat ik wilde, het Pieterpad bergop. Asfalt wordt grind en het bos opent zich. Het plateau glooit, akkers met wat plukjes bomen. Duitse windmolens verderop. Tarwe, haver, pas opgeschoten ondefinieerbare blaadjes. De weg wordt smaller, onverharder, en hol. Dikke inlandse eiken, clematis, maar vooral heel veel brandnetels. Het is half acht en het is al aan het schemeren op dit diepliggende pad. Boven me hangt een gesloten wolkendek met welvingen en parallelle voren, als een gespiegelde akker op het plateau. In de verte gerommel. Ik kijk over mijn schouder en zie blauwgrijze regenplukken uit de wolken puilen. Ik loop in ieder geval de goede kant op. Droog blijven was een drijfveer achter dit microavontuur. We zullen zien. Ik daal steil af tussen hoge bomen door, een asfaltweggetje. Een witgekalkte carréboerderij naast een grote lindeboom. Een paar stappen verder haalt een drukke verkeersweg aan de andere kant van een aardappelakker me uit mijn plattelandsstemming. Windraak is niet de naam van een metropool op een fantasiecontinent, maar dat van een klein Limburgs dorpje waarnaar ik op weg ga. Veel oude boerderijen die tot modern woonhuis zijn omgebouwd. De metershoge inrijpoort met gebogen bovenkant is bij ieder huis weer op een eigen manier verwerkt tot iets hedendaags, maar is altijd prominent zichtbaar. Ook in enkele nieuwbouwhuizen is een groot boogvormig poortelement ontworpen. Het is me duidelijk, zonder grote boog tel je niet mee in Windraak.

Ik loop langs een hoogstamboomgaard in een klein bos en voor het eerst wordt het Pieterpad een smalle, steile trail. Ik wandel de kampeerrugzak rustig de helling op over het aangestampte löss. Het pad kronkelt alle kanten op en pakt flink wat hoogtemeters. Als ik het bord Puth/Pött passeer spat de eerste dikke druppel op mijn wang.Er zijn zowaar trappen naar beneden en naar boven, niet alleen om het de wandelaar makkelijker te maken op de steile hellingen, maar ongetwijfeld ook om erosie te voorkomen. Dan een wegwijzer van het Pieterpad met de afstanden tot Pieterburen en de Sint-Pietersberg. Oei, 34 km, nog zo ver? De zon is aan het ondergaan en de wolken blijven dreigen. Beetje doorlopen naar de camping! Ik mijmer wat over de vier ultralopers die een week eerder de volle 498 km van het Pieterpad in een recordtijd poogden af te leggen. De snelste deed er 78 uur over. Ieder zijn uitdaging. 😲 Als ik het bord Puth/Pött passeer spat de eerste dikke druppel op mijn wang. Nog een paar honderd meter te gaan naar de camping. Ik zet het tentje op aan de rand van de perenboomgaard, gelukkig droog.

Windmolens en slakken

De zon schijnt al vroeg over de camping en rond zes uur steek ik de jetboil aan. Tik-tik-tik tikken de rubberen dopjes van mijn wandelstokken niet heel veel later op het asfalt in Puth. Môgge, de eerste wielrenner. Een man in een bestelbusje werkt voor de leesmap. Bestaat dat nog? Straks kom ik de SRV-wagen nog tegen. Ik ga het Pieterpad weer op. Rood-witte markeringen wijzen de weg in de vorm van glimmende stickertjes of oude verfsporen op een boom. Met rood-witte kruizen wordt aangegeven waar je vooral níet heen moet. Verleidelijke smalle, onverharde paadjes gaan naar links, maar zijn afgekruisd. Ik vervolg mijn weg rechtdoor over het asfalt. Tsja, als je helemaal vanuit het noorden naar de Sint-Pietersberg wil, zul je toch meestal de doorgaande weg moeten nemen. Dan eindelijk een onverhard pad in het dal van de Geleenbeek. Ik loop door een laan. Een statige hoeve. Een kleine kudde cultureel verantwoorde koeien graast in een ruig weiland bij de oever. De forse wind raast door de beuken, maar op de achtergrond raast de A76 nog veel harder. Dat verstoort de idylle, maar het is Nederland, dus je kunt ook blij zijn dat er zo dicht bij een snelweg zo'n mooi gebied bestaat. Ik loop onderlangs een helling door een weelderig bos. Dan volgt een stukje economie. Station Spaubeek, een bedrijfshal, een vliegtuig heeft boven me de landing ingezet. Vrachtwagens schieten langs, ik kan de vangrail van de A76 bijna aanraken. Ach, na een paar honderd meter is het weer voorbij, en dit soort stukjes blijft je ook nog lang bij. De windvlagen trekken golven door het rogge en het verkeerslawaai waait de andere kant op. Ik steek een weggetje over en het pad wordt smal, onverhard en hol. Iets is er veranderd. Het groen is weelderig. De bodem wordt kiezelig. Daslook bloeit onderaan de stam van dikke kersenbomen. De brandnetels zijn verdwenen, varens en aronskelk duiken op. Gele dovenetel, hondsdraf, koekoeksbloem staan in bloei. Een wijngaardslak op een stam. Dit is het Zuid-Limburg dat ik graag wil zien!

Ik pauzeer een half uur op een traptrede en zie niemand. Terwijl het Pieterpad toch door massa's mensen wordt gelopen. Waar is iedereen? Ik ben alleen met het groen en de wind die ruist door de bomen. Takken piepen, kraken en klappen tegen elkaar. Ik wandel de grubbe uit en beland op een golvend, kaal plateau. Het waait hier stevig. Om me heen enorme akkers, geen boom in de buurt. Een gravelweggetje brengt me geleidelijk omhoog. Even ben ik de hoogste mens op het Pieterpad op 126 meter. Ik zie de Wilhelminaberg en speur langs de horizon naar bekende punten. De windmolens ten noorden van Aken. Daarachter, diep in de nevel maar onmiskenbaar, de donkere bult van de Eifel. Ik loop snel door, stilstaan is afkoelen in deze wind. Lopen is al afkoelen.

Ik daal af naar Terstraten waar de ene monumentale boerderij na de andere staat. Baksteen, vakwerk, mergelsteen. Het lijkt wel een museumdorp. Dan gaat het een smal, onverhard pad op. Dat dreigt dicht te groeien en ik moet bukken om onder een omgevallen kers door te gaan. Naast het pad een dassenburcht. Ik blijk bovenaan een steile helling te lopen en kijk in de boomkronen. Het doet me denken aan de Eifel. Mooi zo, Pieterpad. Een enorme, oude kersenboom is al deels ingestort. Knoestige haagbeuken, geknot. Ik volg de Platsbeek een tijdje. Veel daslook, het is mooi.

Ik tik een dorpje aan. Op het oudste boerengebouw dat ik tot nu toe heb gezien hangt een straatnaambordje: Nieuwenhuysstraat. Björn uit Zeist rent het hele Pieterpad in één ruk. Dit is dag zeven, hij is er bijna.Via een gravelweg beland ik weer in open akkerland. De vlagerige wind drukt me merkbaar achteruit. Fluitekruid in de berm deint op en neer. Een los stuk plant rolt voorbij over de nog bijna kale maisakker als tumbleweed in een western. Ook een trailrunner gaat me voorbij, piepklein rugzakje, wandelstokken in de hand. Björn uit Zeist rent het hele Pieterpad in één ruk. Hij vindt het een bijzondere ervaring om zoveel van Nederland in zo'n korte tijd te zien. Dit is dag zeven, hij is er bijna. Zijn familie ondersteunt hem daarbij en bij zijn volgende bevoorradingspunt wens ik hem succes.

Een prachtig traject door een vochtig loofbos volgt, Ravensbosch. Het is weelderig groen op de bodem en boven me. Her en der kleine poeltjes. Water komt uit bronnetjes onderaan de helling. Velden met witte bloemetjes van de bosveldkers. Het Pieterpad volgt een tijdje de Strabeek, die door het dal kronkelt. Bijzonder dat zo'n klein stroompje z'n diepe, steile geul heeft uitgesleten. Op enkele plekken hapt de buitenbocht stukje bij beetje het Pieterpad op. Ik loop langs de bosrand, langs eiken en rode beuken op een rijtje. Is een pad met maar aan één zijde bomen ook een laan? Een monumentale boerderij hoger op de helling. Een smalle haagbeukenhaag scheidt me van een verkeersweg en ik loop onder een hoog viaduct onder de A79 door. De spoortunnel is minder indrukwekkend. Een klein stukje door het dorp Strabeek en ik loop over een grindpad het Geuldal in, dat hier honderden meters breed is. Ik kijk uit over de steile, beboste zuidhelling. Maretakken hangen in de populieren. Dit is natuurgebied, het grasland is verruigd. Er staat veel meidoorn in bloei. Er zijn een paar wandelaars en fietsers, maar het valt me op hoe ontzettend rustig het hier eigenijk is, en dat vlak voor het Pinksterweekend. Ik verwacht op zo'n plek in het hoogseizoen hele massa's dagjesmensen, boomers op e-bikes, gezinnen met kleine kinderen die een ommetje maken. Waar zijn ze? Het pad overbrugt de Geul, meters breed en flink stromend.

Op een terras zie ik enkele andere Pieterpadders. Ze bestaan! Ik bestel een late lunch. Het terras loopt langzaam vol en ik loop ik weer weg na de maaltijd, richting de Sint-Pietersberg. Het pad gaat tussen de steile zuidhelling van het Geuldal en de kronkelende beek door. Het is keurig aangelegd en wel twee meter breed, hier en daar zelfs voorzien van hekjes. Het pad is geschikt voor hordes, maar er zijn er vanmiddag maar een paar gekomen. Het is hier schitterend. Sommige delen van de helling zijn volledig bedekt met daslook. Links en rechts van me flinke hellingen, terwijl ik hoogtemeters maak. Het is prachtig hier, het doet me denken aan buitenland.Het ruikt er naar uien. Tussen de bomen door heb je mooie doorkijkjes naar de Geul. Ik loop langs bleekgele mergelwandjes waar het pad in de wand is uitgehakt. Het is een exotisch geheel. Ik neem een afslag heuvelop en ben weer alleen in het bos. Links en rechts van me flinke hellingen, terwijl ik hoogtemeters maak. Het is prachtig hier, het doet me denken aan buitenland. Bovenaan de helling vind ik wellicht de grootste rood-witte markering van het hele Pieterpad op een enorme eik. Dan loop ik - anticlimax - een buitenwijk in. Het dorp heet Berg, dat dan weer wel. Terblijt, het volgende dorp, volgt al snel. Hier gemoderniseerde carréboerderijen, woonhuizen opgetrokken uit mergelsteen en strakke blokkendozen op heuveltjes. Bepaald geen sociale huur. Het pad wordt onverhard als ik Terblijt inruil voor akkerland en in de verte heb ik voor het eerst uitzicht op het Maasdal. Ik zie de schoorsteen van de ENCI, hoogbouw in Maastricht. De windmolens daarachter moeten ergens in België staan. Het is maar een glimp, ik daal flink af het bos in. Het plateau ligt achter me. Op enkele plekken worden mergelwanden zichtbaar, bleekgeel of donkergrijs verweerd, met grote gaten van oude groeves. Bemelen is vlakbij. Ik loop weer open akkerland in, het glooit nog wat. De harde wind blaast een hap stof in mijn gezicht en regengordijnen hangen voor me in de lucht. Eén bui raakt me, ik wordt snel nat, maar vertrouw op de wind en de zon om me ook weer snel te drogen.

Dan stap ik het asfalt op en even later sta ik in een buitenwijk van Maastricht. De mussen tsjilpen en verder gebeurt hier niets. Daarna: een kerk uit mergel, sjieke huizen. Een rotonde, een flatgebouw. Het is allemaal niet zo spannend hier en ik stap snel door. Ik ben bij de fietstunnel onder het spoor voor ik het weet. Voor het station loop ik de winkelstraat in. Dus daar is iedereen! Gevonden! Ik zie een dame met wel zes tassen in haar handen. Wat onhandig. Ik heb één tas op mijn rug en daar zit alles in wat ik nodig heb. Buitjes vallen en ik glibber naar de Sint Servaasbrug. Het Pieterpad pakt wat binnenstad mee en steekt de Jeker over. Grappig, hier verandert Maastricht even in een dierentuin (volière, hertenkampje) en daarna weer in een statige woonwijk. De weg helt wat omhoog, ik passeer het laatste restaurant en de klim begint nu echt. Het is weer stil als ik een fort passeer en daarna loop ik langs een glooiend grasveld, de Sint-Pietersberg. Ik kijk uit over het mooie Jekerdal.

Aan de zuidkant van het plateau stuit het Pieterpad op de Oehoevallei, een uitloper van het gigantische gat dat de ENCI heeft geslagen. Op maar een paar plekken krijg ik een kijkje in de diepte, maar het is een spectaculaire afgrond. Het laatste stukje van het Pieterpad is een verhard weggetje. Ik loop hier alleen en ook al ben ik de avond ervoor pas in Sittard begonnen, ook ik voel dat het eind nabij is. Opgewonden maar ook verontrust. Hoe zal Björn zich gevoeld hebben, een paar uur geleden? Uitgeput, euforisch, allebei? De laatste markering leidt me opzij een flauw dalinkje in, en plots steekt recht voor me een twaalf meter lang metalen platform in het luchtledige. Ik loop het rooster op, tussen mijn voeten een diep gat, om me heen een spectaculair panorama. Mergelwanden, grindbergen, een turkoois meer, een bizar fabrieksgebouw en daarachter de Maas en de rand van het plateau. Wát een plek. Er is niemand te zien. De wind waait hier op zijn hardst. Het platform trilt wat. Mijn wandelstokken vallen om als ik ze wil wegzetten. Kauwtjes onder en boven me lijken speelballen van de wind, maar bepalen uiteindelijk precies waar ze heen gaan.

Het uitzichtsplatform aan het eind van het Pieterpad is net als de zuidpool ook maar een willekeurig punt op aarde. Net zoals je op de zuidpool alleen maar naar het noorden kunt, kun je op het eindpunt van het Pieterpad maar één kant op. En dat is waarheen ik ga, noordwaarts, terug naar huis. Ik ben moe, uitgewandeld. Het is afgelopen, klaar. Het zit erop. Ik draai me om en loop terug naar het paaltje met de laatste markering, waarop niet alleen het Pieterpad maar ook de GR5 staat aangeven. Helemaal naar de Middellandse zee. Het kan. Op de paal zit ook een wijngaardslak. Als ik de grote wereld onder mijn voetzolen langzaam naar het zuiden druk op weg naar een bushalte, voel ik me als een slak. Ik kies het traagste vervoermiddel om te reizen, mijn benen. Ik heb mijn huisje op mijn rug. Al peinzend zie ik dat de regen eraan komt. Jammer dat het zo kort moest zijn, maar ik heb mijzelf een mooi cadeau gegeven. Ik ben 24 uur buiten geweest. Met inspiratie toe om nog veel mooie wandeltochten te gaan maken en de wereld te ontdekken als een slak. Na een busrit wacht ik op het station op de trein. Een harde krak klinkt, het water stroomt uit de wolken en stuift in de wind tot onder de overkapping. De slak was snel genoeg.