'... en de zeven dwergen' lees ik in gedachten als ik de voorkant van het gidsje bekijk. Een bergwandeltocht door Nederland, en seven summits bovendien - dat moet een sprookje zijn! Dwergbergen. Het gebruik van de Engelse taal in de benaming van het pad is onnodig maar waarschijnlijk leesbaarder dan het lokale Limburgse dialect. En het Duitse, Vlaamse en Waalse, want hele stukken van de route blijken bij nader inzien aan gene zijde van de Nederlandse grens te lopen. Ik ontdek een betrokkken community op Facebook en raak geïntrigeerd. Het wandelpad mag zich duidelijk verheugen in enige populariteit en nu de berggebieden voorbij de landsgrenzen al maanden onbereikbaar zijn voor niet-noodzakelijke reizen begint het afleggen van de ruim honderd kilometer in het zuiden van ons eigen land als een noodzaak te voelen. Eind april plan ik vijf dagen vrij en begin de nodige kampeeruitrusting bij elkaar te rapen. Limburg, here I come! 😃

Dag 1: een relaxed begin?

Direct ten zuiden van Sittard begint de grond van Limburg op te bollen. Ik ken het daar wel, ik heb er veel gewandeld: Pieterpad, Krijtlandpad, onder andere. Het is er mooi en de glooiingen bieden onnederlandse uitzichten. De wandelingen die ik eerder maakte, voerden door de mooiste gebieden en toonden de natuur en cultuur van Zuid-Limburg. De DMT beoogt een berggevoel op te roepen. Steile paadjes worden me voorgeschoteld, een ruige wandeltocht, snelstromende beken en spectaculaire vergezichten. Ik ben benieuwd. Vanuit Amersfoort is het tweeënhalf uur treinen naar Eygelshoven. De lange reis geeft aanleiding tot een soort van vakantiegevoel. Ik vermaak me met het lezen van het DMT-gidsje en naar buiten kijken. De lucht is strakblauw. Veel bomen komen nu in het blad, kersen bloeien, ik zie ook het geel van koolzaad. De lente is los! De trailhead van de DMT, het piepkleine station Eygelshoven, ligt naast een drukke weg ogenschijnlijk in the middle of nowhere. Het dorp ligt lager op de helling en is nauwelijks te zien. Het station ligt op 130 meter hoogte, die heb ik alvast in the pocket. Beboste glooiingen rondom. Maar waar is nu die Wilhelminaberg? De boemel rijdt verder, er zijn maar een paar mensen uitgestapt die zich snel verspreiden. Het is halverwege de middag en ik maak me klaar voor vertrek. Het waait hier, snel aan de wandel. De eerste markering, door een poortje stap ik een wat verwilderd stukje groen binnen met een smal paadje. Het avontuur begint! Het is hier mooi met bloeiende kers, gewone vogelkers, hondsdraf. De eerste paar meters klimmen en dalen komen al snel, om de randweg over te komen. Het is droog en de löss waarover ik wandel is hard, maar afdrukken van wandelschoenen en mountainbikebanden zijn duidelijk te zien. Hier kan het goed modderig zijn! Het eerste bankje en snel daarna het eerste wegkruis. De eerste pittige helling. In het bos gaat de windstopper uit: het is hier windstil en het lopen met de rugzak produceert voldoende warmte.

Het is hier mooi. Een bos op glooiende hellingen, enorme kersenbomen staan hoog boven me in bloei. Ik volg smalle kronkelpaadjes. Op de bodem barst het van het geel van speenkruid. Daartussen het paars van donkersporig bosviooltje. Alle kleuren zijn wat overweldigend: ik heb het idee dat de natuur hier in Zuid-Limburg een voorsprong heeft op die in het midden van het land. Bij een vijver stuiven een moeder en twee volwassen dochters me voorbij. Sportief en kleine rugzakjes. Ze lopen ook de DMT, hoor ik even later. Helling op zijn ze niet bij te houden, maar ze nemen veel pauzes en ik zal ze nog een paar keer tegenkomen vandaag. Dan: het pad gaat door de Strijthagerbeek. Een beekoversteek, wanneer maak je dat in Nederland nou mee? En pal daarna begint de klim van de Wilhelminaberg, en hij is steil! Over een smal bospad klim ik op een ondergrond van donker gruis en leisteenachtig spul. Ik gebruik mijn wandelstokken en doe rustig aan. Dit zijn zeker punten voor het berggevoel! Tussen horizontale stukken door blijft de klim steil. Ik loop door het dichte groen en heb geen idee hoe ver ik al ben. Dan zie ik het: een hoge telefoonmast, de betonnen achterwand van Snowworld. Vreemd eigenlijk, zo komen skiën en bergwandelen bij elkaar in Nederland. Ik klauter wat omhoog en voorbij een bord Verboden voor onbevoegden. Ik ben boven. Berg frei! De top is een verlaten bouwterrein waar twee grote graafmachines niets staan te doen. Ik heb bijna driehonderdzestig graden uitzicht en het is indrukwekkend! Veel lelijks hoor, flatgebouwen, daken van bedrijven, windmolens. Maar verderop in Duitsland: steenbergen van de mijnbouw als vulkaankegels, zoals de Wilhelminaberg zelf ook is. De beboste Vaalserberg met zijn uitzichttoren. De flanken van de Eifel, ergens achter Aken. Ik heb het idee dat ik half Zuid-Limburg kan overzien. Wow!

De afdaling gaat lekker steil, via een wirwar van smalle paadjes. Tot nu toe viel ik van de ene verbazing in de andere, maar nu komt een onvermijdelijk tussenstuk. Fietspad door groenstrook, bedrijventerrein, woonwagenkampje. Terwinselen, een buitenwijk. Ik steek een snelweg over. Dan, plotseling, is het weer prachtig. Ik ben in het dal van de Anstelerbeek. Het is weelderig groen en loopplankjes voeren me over een moerassig stuk. Een smal beekje stroomt, gulden sleutelbloem bloeit langs de waterkant. Het groen is al weelderig zo vroeg in het voorjaar. Een bredere beek komt in zicht, hij stroomt stevig over een bedding van steentjes. Ik hoor een beek ruisen in Nederland, wauw!'Kom je uit Holland, want je praat Hollands. Je hebt een Hollands accent.' Ik ga via een draaihekje een glooiend weiland met lakenvelders in. Meer berggevoel! De wit besneeuwde pieken ontbreken op de achtergrond, maar verder heeft dit beekdal alles wat je als wandelaar maar kunt wensen. Ik geniet. Na een heuvel, vlak voor de Duitse grens, wijk ik van de DMT af op zoek naar mijn B&B. De wandeling heeft veel meer tijd gekost dan ik had ingeschat en ik ben moe. De tocht was minder relaxed dan gedacht. Twee kinderen beginnen een gesprek. 'Wat doe je?' 'Ik wandel.' 'Zonder hond?' 'Ja, zonder hond.' 'Kom je uit Holland, want je praat Hollands. Je hebt een Hollands accent.' 'Ik heb geen accent, ik praat gewoon Nederlands.' Maar ik kan ze niet overtuigen. Welkom in Kerkrade.

Dag 2: Duitsland door

Ik moet me na het ontbijt losmaken uit een gezellig gesprek met B&B-eigenaar Paul, want er staan heel wat kilometers op het programma vandaag. Snel bereik ik weer het dal van de Anstelerbeek/Amstelbach via een natuurstenen trap. Ik wandel stroomopwaarts langs het kabbelende water. Het landschap is wat opener dan gister, parkachtig met uitzicht op weilanden. Ik loop dichter naar de beek toe voor een foto en zie een stenen paaltje. De grens? Je loopt hier zo ongemerkt Duitsland in… ich habe es nicht gewusst.

Het pad loopt pal langs de beek onderaan een steile helling. Het is hier prachtig. Ik waan me in het buitenland. Wacht, ik ben in het buitenland. Ik maak een paar technische stappen op een plek waar het pad de beek in dreigt te storten. Berggevoel, daar is het weer. Een kasteel aan de andere kant, Haus Heyden, met boven op een geruïneerde toren een gans die enorm aan het schreeuwen is - een Duits dier. Na een grote, holle els vol engeltjes neem ik afscheid van het beekdal en sta ik op de verharde weg. Die verlaat ik weer als ik een glooiing oploop tussen akkerland, dat in deze tijd van het jaar nog tamelijk kaal is. Over een paar maanden wuift hier het koren. Mensen laten hun hond uit. Een trailrunner snelt me voorbij. 'Morgen!' probeer ik met harde G in mijn beste Duitse accent, in een poging te verhullen dat ik illegaal de grens over ben gegaan. 'Môgge', klinkt het tamelijk Nederlands. Ik kijk om en zie de Wilhelminaberg weer opduiken. Ik loop langs een paar gebouwen, Forsterheide. Oude carréboerderijen met doorhangend dak. Modernere woonhuizen, wit geschilderd. Het boerenland blijft open en glooiend en pal voor me doemen windmolens op. Ik zie de Westwall voor het eerst. Na een gehucht ga ik serieus op de enorme windmolens af; hoog in de lucht het geluid van wind en een hoog metalig gepiep. In de verte de Vaalserberg, die ik langzaam nader. Dit is niet het mooiste deel van de wandeling. Ik passeer een spoorlijntje en bereik de Nederlandse grens, die het pad een tijdje volgt. Als ik even stilsta wordt ik gepasseerd door Stephan uit Hilversum, wildkampeerder met ultra-light rugzakje, en twee vrienden uit Heerlen, die de DMT in dagtochten lopen. Ik bereik weer een verzameling huizen en zie aan de nummerborden van de auto's dat ik weer in Duitsland ben beland. Je ziet het ook aan de glimmende karretjes. Blinken is belangrijk hier. Bij het dorpsplein geeft een man voor zijn huis een accordeonconcert. Applaus!

Ik verlaat de plaats, Orsbach genaamd, en voor me opent zich plots een spectaculair uitzicht op het heuvelland van Zuid-Limburg. Ik sta bovenaan een steil asfaltweggetje, een flinke klim voor fietsers. Tijd voor een bankje! Ik zie Vaals met daarachter het drielandenpunt en de bossen rond de Belgische grens, boven het bewoonde boerenland. Ik zie Vijlen. De kerktoren van het hoogstgelegen dorp van Nederland lijkt overal bovenuit te steken. Ik zie zelfs een camping bij Gulpen in de verte. Daartussen: weilanden, verkeerswegen, boerderijen, bossages, weilanden met koeien. Wow. Als ik even zit, passeren er veel wandelaars. Duitsers die hun hond uitlaten, maar ook een aantal Nederlanders die de DMT lopen. Dat belooft wat voor het komende hoogseizoen! Ik vervolg de route over een soort höhenweg richting de Schneeberg. Nog afgezien van het uitzicht is het smalle, onverharde pad zelf ook prachtig. Op hele stukken is het overgroeid met sleedoorn, braam, kersen, klimop, rozen, clematis. Ik loop onder een plantaardig gewelf.

Een korte, steile klim, en ik ben op het plateau van de Schneeberg. Voor het eerst een donker Duits sparrenbos. Het pad hobbelt wat op en neer. Waar de top precies is, is me niet duidelijk. Berg frei dan maar, ergens. De afdaling volgt onvermijdelijk. Het laatste deel is asfalt, ik loop naar Vaalserquartier, aan de Duitse kant van de grens nog steeds. De klim naar de Vaalserberg begint in het dorp. Als de verharde weg ophoudt, wordt de beboste pukkel mooi zichtbaar. Een mooie klim door een bos met veel beuken. In het pad zijn tussen de klei veel grijzige stenen en kiezels zichtbaar, zoals ik het ken in Zuid-Limburg. Ik begin dat berggevoel weer te krijgen. Waarom is dit eigenlijk niet één van de zeven summits? Dat wordt me snel duidelijk. Ik passeer een groepje Chinezen, dan nog één. Boven me chop-chop-choppen motoren langs over een onzichtbare asfaltweg. Ik bereik het drielandenpunt, Nederlands hoogste pretpark. Zoveel mensen heb ik in een jaar niet bij elkaar gezien. Ik steek het plein snel over en verdwijn in het bos aan de andere kant, waar het weer snel stil is.

Ik volg een glooiend pad door een gemengd bos, min of meer langs de grens met België. Links van me lonkt tussen de bomen door boerenland op een volgende heuvelrug. Zuid-Limburg gaat hier ongemerkt over in de uitlopers van de Ardennen. Het is een veelbelopen route, ook het Krijtlandpad maakt er gebruik van. Een aantal tegenliggers zijn net als ik flink bepakt. Het Krijtlandpad wordt vaak in omgekeerde richting gelopen en de wandelaars hebben meer campings voorhanden op die route. Na een klassieke grenspaal midden op het pad stuif ik met rugzak en al een afdaling in. Heerlijk, even berggevoel. Ik steek een verkeersweg over, een pasje richting Wallonië. Een Nederlandse auto remt vlak voor de pas onverwacht en probeert stil te gaan staan in de berm. Een local met Belgisch nummerbord zit er vlak achter, toetert luid, rijdt agressief kijkend langs. Domme toerist krijgt ook last van het berggevoel? Een botsing van twee werelden, gelukkig niet van twee auto's. De route valt nu een aantal kilometer min of meer samen met het Krijtlandpad. Het is prachtig slingeren door glooiende, hooggelegen weilanden, langs bosranden. Pinksterbloemen in de wei, maretakken in de bomen. Uitzicht op de Schneeberg en in de verte nog de Wilhelminaberg. Prachtige oude haagbeuken langs het pad, holle wegen. Zuid-Limburg op en top. Ik steek zowaar een asfaltweg over bij een kruisbeeld, maar het bos gaat verder. Het wordt opener. Veel berken, af en toe een lariks. Op de bodem bloeien mooi wit: grote muur, witte klaverzuring, bosanemoon. In een dalletje neem ik afscheid van de DMT en loop omlaag naar de camping in Harles. Daar tref ik een DMT-er die me in de wandeling naar de Schneeberg voorbij stoof. Hij doet de hele tocht in drie dagen. 'Goed te doen.' Right. Ieder zijn uitdaging!

Dag 3: twee voor de prijs van één

Een wielrenner stuift me rakelings voorbij in de afdaling langs de verharde weg die ik neem om terug op de route te komen. Na een frisse maar comfortabele nacht voelt het goed weer op pad te gaan. De zon schijnt slechts waterig, dat vind ik niet erg want mijn nek blijkt verbrand. Ik leun flink op de wandelstokken in de eerste klim. Ik ben erg blij dat ik ze heb meegenomen, ik ben ook blij met de rubberen tipjes die ik eronder heb gedaan. Het scheelt veel getik op de verharde stukken en ik beschadig de Limburgse bodem zo niet met duizenden kleine puntafdrukken. Brede, goed begaanbare paden door een mooi, gevarieerd bos. Veel lariksen hier - zo'n typische bergboom die het in Nederland goed doet. Er staan enkele flinke exemplaren tussen. De groei van de boom is heel anders dan in de Alpen, waar deze het uiterlijk kan hebben van een knoestig opaatje dat al veel heeft meegemaakt. Hier steken de stammen fier in de hoogte. Het frisse loof van de bosbes valt op, nog zo'n bergbewoner. Enkele exemplaren staan al mooi roze in bloei. De vogeltjes fluiten op deze zondagochtend, de kerkklokken van Vijlen doen even mee. De DMT pakt weer een MTB-route op. Gelukkig is het pad breed en wordt het mountainbiken hier niet zo massaal beoefend als in het midden van het land. Het bos opent zich, ineens. Weer een prachtig uitzicht op het heuvelland. De massieve kerktoren van Vijlen domineert. Daarachter, in de nevel, de Wilhelminaberg. Ik neem het uitzicht even in me op.

Het pad begint te dalen, ik steek een weg over. Puffende mountainbikers komen me tegemoet geklommen. Na een stuk bos opent het landschap zich geleidelijk. In het gehucht Rott, naast een soort van moderne houten berghut, bekijkt een geit, liggend op een picknicktafel, de situatie van bovenaf. Een dier met berggevoel, wat wil je met zo’n uitzicht! De boswandeling ligt achter me, om me heen weilanden, koeien, heggen, rijtjes bomen, kleine dorpjes, wat vakwerkhuizen, de torenspits van Vijlen. De route gaat naar links en wordt in een afdaling smal en keiig. Ik hou mijn focus op het technische pad een paar meter voor me. Een klein bruggetje steekt de smalle Hermensbeek over. Hierna kom ik op een brede grindweg. Dit is weer kilometervreten, maar veel mooier dan gisteren tussen de windmolens. Weer een smal bruggetje over de Mechelsebeek. De auto's moeten hier door het water, maar er is geen auto te bekennen. Rechts ligt het dorp Hilleshagen mooi bovenop een helling. Ik steek de verharde weg over en moet nog een sprintje trekken om een afdalende wielrenner voor te blijven. Pas laat besef ik zijn snelheid in de afdaling. Verder gaat het, over een heuvel, naar Wahlwiller. Voor het eerst voert de route me door een Limburgs dorpje. Tussen kerk en café door. Direct daarna langs een beek, door een wei met koeien, langs bloeiende kersenbomen en dan: helling op, langs enkele wijngaarden. De wijnstokken staan nog niet in het blad. Toeval of niet, het voelt broeierig op deze helling en voor het eerst vandaag warm ik goed op. Aan de kant van een holle weg staat essenhakhout. De stomp en het wortelstelsel hebben een metersgroot houten kunstwerk geproduceerd. Via een smal pad tussen twee meidoornhagen door gaat het over akkerland, de löss is nog kaal. Dan: uitzicht op de volgende summit, Eyserbos. Deze doet zijn naam eer aan: op de top staat een bos en er staat bovendien een enorme metalen zendmast.

Onder het miljoenenlijntje door, een klassieke tunnel. Aan de andere kant is het weelderig groen en behoorlijk druk met wandelaars en enkele mountainbikers. De klim begint plotseling, best steil, over een smal bospad. Eerder dan verwacht vlakt het pad weer af. De route leidt vlak langs de bosrand met wederom mooie uitzichten over het heuvelland. Ik zie een wijngaard en een rijtje Italiaanse populieren. Als het nog een paar graden warmer wordt, ga ik me warempel in Toscane wanen. De route is afgevlakt. Was ik al op het hoogste punt? Dan begint de afdaling. Berg frei dan maar weer. Ik loop het mooie bos uit en beland op een holle weg met schitterend uitzicht. In de verte zie ik de scherpe bovenrand van het grote Geuldal. Wat een wandelaars hier! Vlak na de brug over de Eyserbeek zie ik de sporen van het werk van een bever. Op naar de Geul, die grootste der Zuid-Limburgse beken, en de volgende summit, die ik al snel zie, de Gulperberg, heel dichtbij al. Twee summits voor de prijs van één. De oversteek van de Geul is weinig romantisch. Twee keer moet ik een drukke verkeersweg over en het rivierdal is hier opgeofferd aan een voetbalveld. Al snel sta ik onderaan de trappen. Omhoog dan maar weer. De tweede helft van de klim voert door een steil weiland zonder vee, maar met stront, zichtbaar en goed te ruiken. Ook dat geeft een soort van berggevoel. Al snel ben ik boven. Een bizar groot Mariabeeld op een sokkel. Verkeerslawaai. Best veel dagjesmensen. Iemand bestuurt een drone, een oude vent zit rochelend te roken op een bankje. Deze summit is niet alleen een hoogtepunt, maar ook een dieptepunt. OK, er is veel uitzicht. Iemand brult me toe: 'waar moeten we heen?' Ah, de klassieke vertwijfeling van de wandelaar. Dat hangt er vanaf welke route je loopt, hè.

Ik daal af door een uitgestrekt, leeg weiland en kom al snel weer op het rustige platteland. Alleen de verkeersweg is nog geruime tijd te horen. Ik loop omhoog langs een bosrand en de toren van Vijlen doemt weer op, recht voor me. Het lijkt wel of ik een rondje aan het lopen ben. Dat is niet zo, maar ik ga wel in omgekeerde richting aan de andere kant van het brede Geuldal dan eerder vandaag. Bos nu, geen andere wandelaars meer in zicht. Het avondlicht schijnt tussen de beuken door. Glooiende weilanden met pinksterbloemen. Ik klim en daal door het bos, dat zich opent bij een oude groeve. Ik ben in een zijdal van het Geuldal beland. Wat een schitterend uitzicht! Heuvels met grasland, een boerderij, het dorpje Schweiberg op de heuvelrug voor me. Klinkt buitenlands, ziet er ook zo uit. Ik daal af naar het gehucht Bissen. Wat een pareltje. Het is hier zo stil, alleen de vogels fluiten. Ik klim langs de bosrand door een pastoraal landschap. Het bos sluit zich om me, ik kijk naar een eekhoorn die van boom tot boom springt. Na het oversteken van een verharde weg beland ik in het Onderste Bos. Da's ook grappig, na een klim. Mensen laten hun hond uit. Ik zie de camping al opduiken, pal aan het pad. Dat mag ook wel, de teller staat op bijna 30 km.

Dag 4: Blokkenveld in de Voerstreek

Het gras van het campingveld is nog bedekt met rijp als ik vertrek. Vandaag voert de wandeling me door de Voerstreek. Maar eerst een pastoraal uitzicht over het dal waar Epen ligt. De caravans van een aantal kleine boerencampings schitteren in de ochtendzon. Lakenvelders staan rustig te grazen. Een roodborstje hipt voor me over het pad. Ik wandel prachtig langs de Onderste Bosrand naar het Bovenste Bos. Het pad wordt smaller, de klim steiler. Kalkkeien, boomwortels, strenge naaldbomen. Het berggevoel slaat weer even toe, maar ik ben dan ook op weg naar een summit. Het Krijtlandpad komt van rechts erbij, even later ook de Vlaanderenroute (GR128). Bij een grenspaal sta ik op de onzichtbare top van de Hakkenberg. Altijd lachen, die Nederlandse bergen. Maar het is hier prachtig: de zon schijnt op de berkenstammen. Daaronder bosanemoon, witte klaverzuring. Door een diepe, kale geul gaat het flink omlaag aan de Vlaamse kant. De bosbodem is nog wat vochtig, ondanks het droge weer van de afgelopen tijd. Als je de DMT met regen loopt, kom je vast besmeurd met modder thuis. De kluit van een omgevallen boom laat zien hoe ontzettend wit de ondergrond is. Ik traverseer halverwege een helling door een mooi loofbos. Op de grond het geel van gulden boterbloem, nog in de knop, en gulden sleutelbloem. Onder me weilanden, en het dorpje Teuven met indrukwekkende kerk. Het gefluit van vogels, werkgeluiden galmen af en toe door het dal. Heerlijk hier.

De voortuin op de helling is aangelegd als een soort blokkenveld.Over een verharde weg gaat het omhoog, een groot landbouwgevaarte dondert me voorbij. Ik zie twee medewandelaars als het daarna weer mooi onverhard omlaag gaat. We hebben het over de pont, die niet vaart wegens corona. Maar dat is morgen. De route daalt af naar de Gulp, een mooie beek. Dan loop ik de verharde weg op, met typisch Belgische goten aan weerszijden. Het eerste Vlaamse dorp dat ik aandoe is het kleine Nurop, uitgestorven. Her en der zijn kleine hoogstamfruitgaarden te zien. Langs een onverharde weg over de glooiingen in het landschap staat een klassieke grenspaal. Ik ben verbaasd - ik loop weer even Nederland in. Er verandert niets aan het uitzicht. Ik passeer de eerste grote boomgaard, mooi in bloei. Pal op de Belgische grens begint het dorpje Plank. Stroomleiding op palen. De DMT gaat hier een stuk over een verharde weg. Een roodharige dame jogt me voorbij; ze praat Frans tegen haar hond. De verschillen tussen Zuid-Limburg en de Voerstreek zijn subtiel voor de wandelaar. Hoogstens voert het pad hier wat vaker over verharde wegen. Net als ik het asfalt zat ben, begint een prachtige afdaling over een bospad met uitzicht op een wijngaard. Een fikse, onverharde klim over een hol paadje volgt. Op het plateau en bij de bosrand aangekomen zie ik in de looprichting ver weg het Maasdal. Het einde is in zicht. Maar niet lang: ik daal flink af naar een dal, een mooie overgroeide klim en opnieuw afdaling volgt over een wat lastig begaanbaar pad. Het is hier druk met wandelaars en enkele mountainbikers. Het pad verandert in een beek, een bron stroomt uit de wand: beetje berggevoel weer. Het pad gaat even door een buitenwijk van Sint-Martens-Voeren en de hoogtemeters naar de volgende summit beginnen. In de klim, naast de weg, heeft een bewoner van het Belgische dorpje gezorgd voor extra berggevoel: de voortuin op de helling is aangelegd als een soort blokkenveld 😉. De trail klimt stevig door en wordt onverhard. Achter me uitzicht op een klassiek spoorviaduct. Ik bereik de Nederlandse grens en daarmee de zesde summit, Kattenroth. Nooit van gehoord. Aan de Nederlandse kant is er ook niets te zien wat op hoogteverschil duidt; ik sta op het plateau.

De asfaltweg volgt de grens en wordt snel onverhard. Een essenlaan, een mooie afdaling, een pad met dak van sleedoorn. Wat een wandelaars hier, en dat op een maandag. Het landschap opent zich plotseling als ik een dal inloop. Her en der hoogstamfruitbomen in een uitgestrekte weide. Aan de andere kant van het dal een klim die er niet om liegt, en het is niet eens een summit. Misschien wordt het tijd voor pauze? Ik vind een bankje in een mooi dalletje. Het pad verandert een tijdje in een soort van mountainbiketrail, maar ik kom geen fietsers tegen, alleen enkele wandelaars. Het dal is mooi en onbewoond. Ik ben alweer ruimschoots in Vlaanderen als ik een smal paadje in een goot inloop. Het uitzicht is beperkt maar het is hier heel mooi. Op de bodem ligt het vol stenen: kalkbrokken, vuursteen, stoeptegels. Een aardige klim over een smal pad brengt me weer op het plateau. Het uitzicht is wijds, maar strakker dan eerder. Het oogt ook veel bewoonder. Het is duidelijk, het Maasdal komt naderbij. In het dal ligt 's-Gravenvoeren. Ik sta een tijdje bij een hoogstamboomgaard in bloei. Even verderop een boomgaard van het moderne type. Het is schitterend, het is een mooie tijd om hier te zijn. Ik daal af, inmiddels in Nederland, langs een dassenburcht en wandel langs de verharde weg naar mijn slaapplaats.

Dag 5: Jungle

Tijdens de eerste nacht zonder vorst heb ik veel langer geslapen dan ik thuis ooit zou kunnen. Ook dat is voor mij het berggevoel. Je kunt merken dat de bewoonde wereld dichtbij is, onder me in het dal. Enig autoverkeer op de nabije weg, opstijgende vliegtuigen, industrieel achtergrondgeruis. Het valt op na dagen in de stilte. Op weg naar de route zie ik de mergelwand bij de Sint-Pietersberg, aan de Belgische kant. Toch enige rijp in het gras, het was kouder dan ik dacht. Een onverhard pad tussen weilanden geeft uitzicht op de beschaving. Eijsden, de ENCI, torenspitsen en hoogbouw in Maastricht. In het zuiden Belgische fabrieksschoorstenen. Twee konijnen steken over, twee kleuren dovenetel naast elkaar. Een man laat zijn drie schoothondjes uit: 'Kom, dames.' De infrastructuur rond de A2 wordt gevolgd door Mariadorp en Eijsden. Die plaatsen worden slechts geschampt door de DMT tot het keuzemoment voor het pontje. Een statig herenhuis, ik kijk naar binnen door de oude ruit en zie een klassieke tuin en antieke meubels. De omleiding steekt de gekanaliseerde Voer over.

De vele kersenboomgaarden zijn prachtig hier, maar ik zet de pas er in. Weinig berggevoel in het Maasdal. De grens over, de rivier over, sneller dan verwacht, via een industrieel ogende stuwdam. In Liese is naast een brievenbus geschreven: pas de pub: ik ben de knoflookgrens gepasseerd. Dan een steeg: asfalt, beton stenen, cement als plamuur, onafgemaakt. Kabels, metalen buizen, een bierblikje, massa’s peuken: het Oostblokgevoel. Snel noordwaarts. De weg terug is heel aardig, een onverhard pad door een groenstrook. Ik dwaal wat op en neer: mijn GPX lijkt niet te kloppen bij het dorp Ternaaien, of een Waalse Boer heeft te enthousiast geploegd. Langs een akkerrand en over een fietspad bereik ik het verre opstappunt van het pontje. Eijsden ligt ogenschijnlijk voor het grijpen. Witte ganzen in de Maas. Ik volg een halfverhard spoor langs de waterkant. De zon brandt in mijn nek. Het is groen op beide oevers. In de verte duikt D’n Observant op. Ik stamp stevig door en beland op een verruigd terrein. Wilgen, vlinderstruiken, de eerste bloeiende meidoorns. Uitzicht op Eijsden vanaf een plateau: het is wat heiig. Betonnen damwandsegmenten zijn ogenschijnlijk op goed geluk neergekwakt als primitieve dijk. Betonnen industriegebouwen, een asfaltweg, een sluis. In de diepte scheppen drie mannen in witte overalls donkere modder op, of eigenlijk twee, en de derde kijkt toe. De eerste rotswand van de DMT past in dit plaatje: een loodrechte, kunstmatige mergelwand. Ik loop op een fietspad langs het kanaal, het is even doorzetten. Toch is er natuur. Boven me schreeuwt een buizerd, vindt de thermiek en gaat de hoogte in.

De eerste meters van de klim naar de seventh summit gaan over een betonnen trap. De weg over, en dan begint de klim echt. Een smal grindpad, steil, langs een mergelwand en tussen het groen, tilt me snel naar hogere sferen en een andere wereld in. Het is sprookjesachtig, een jungle. De saaie kilometers zijn vergeten.Mooie lagen vuursteen zijn zichtbaar in de wand. De mergel is zacht en korrelig, je kunt er je nagels mee vijlen. De rots wordt even afgewisseld door een mergelstenen muur met een bakstenen boog er opgemetseld. Dan kom ik op een smalle höhenweg in de zon, ik ben hoog boven het kanaal rechts van me. Links de helling, steil, bebost. Een oude groeve vormt een soort van kloof en de bomen op de witte wanden torenen hoog boven me uit. Resten van een kampvuur: ik kan me voorstellen dat jongeren hier een fikkie gaan stoken. Het is hier weelderig groen, overal om me heen. Essen, robinia’s, klimop, een blikje Red Bull. Het pad kronkelt op hoogte, grote stammen zijn er overheen gevallen. Soms moet je diep bukken: het is kruip door, sluip door. Puinbrokken, mos, varens, wanden, een uitgehakte tunnel, een grot: het is sprookjesachtig, een jungle. De saaie kilometers zijn vergeten. Ik pauzeer even bij een grot in de schaduw. 'Nog 10 km, dan hedde n‘m binne,' zegt een voorbijganger. Dan volgt er iets waar ik niet op was voorbereid. Het pad gaat recht bergop, steile en stoffige mergel. Ik zet een paar stappen en zoek naar grip. Mijn stokken zijn waardeloos hier. Ondiepe holtes zijn uitgesleten door de schoenneuzen van voorgangers. Dit is lastig. Rustig blijven, niet vallen nu. Een paar stappen verder pak ik beide stokken in één hand en grijp me vast aan een stevige boomwortel. Zo ga ik stapje voor stapje naar boven. Wat een technische route, en dat in Nederland! Boven kom ik op een breed grindpad, tamelijk vlak. Saai, denkt mijn adrenaline, maar er komt nog een steile herkansing. Voorzichtigheidshalve bind ik mijn stokken op mijn rugzak. Dat is beter. Een mountainbiker suist voorbij op een fully. Her en der hebben ze mooie schansjes en kombochten geknutseld. Via traptreden kom ik op het topplateautje van D’n Observant. Er is weinig uitzicht door het bos, maar wat een summit zeg! Precies even hoog als de Gulperberg, maar een volkomen andere ervaring.

De weg omlaag gaat over een breed grindpad en ik ben niet bepaald alleen. Wandelaars, mountainbikers. De route traverseert hoog langs het Jekerdal, met het Belgische dorpje Kanne onder me. Net aan de Nederlandse kant is het kasteel met wijngaarden op de verre helling goed te zien. Een grote mergelgroeve, een glooiend grasland. Dit is niet alleen natuurgebied, maar ook recreatieterrein. Her en der mensen. Een millennial met keurig gestyled haar en zuurstokroze zomerjurkje: zo komt de beschaving wel heel erg dichtbij. Een haarspeldpad naar beneden, mooi overgroeid, voert naar een idyllisch meertje. Minder idyllisch is de gevulde parkeerplaats aan de andere kant. In de afdaling was het al zichtbaar tussen de bomen: een grillige, spierwitte rotsmassa. Dit is het ENCI-terrein. Het is best druk hier. Een breed grindpad voert door een bizar tafereel. Loodrechte, gele wanden, grijze grindbergen, groenblauwe waterpoelen verbonden door kleine stroompjes. Het lijkt wel een vulkanisch landschap. Daarboven de fabriek van ENCI, die zo uit het museum lijkt te komen. In de mergelwanden zijn de rechthoekige gaten zichtbaar van oudere mijngangen. Daar ga je ook nog doorheen, onderaan de trappen. Die vormen de laatste klim van de DMT. De afdaling naar Maastricht gaat via een bospad met omgevallen bomen die een hindernis vormen. Zelfs de laatste afdaling naar de Maas is ruig, een smal paadje langs een meidoornhaag, later steegje. Beneden! De route naar het station loopt weer een stuk via de Maas, een mooie afsluiter van deze Dutch Mountain Trail. Geen terras om het te vieren: het is de laatste dag waarop de horeca gesloten is. Het is Koningsdag, door het mooie weer op deze vrije dag zie ik in de stad meer mensen dan tijdens de hele rest van de tocht. Je zou kunnen stellen dat de DMT een populaire route is en dat vele mensen hem lopen. Je zou ook kunnen stellen dat eigenlijk maar weinig mensen hem lopen.

Op weg naar huis met de trein. Mijn kleren ruiken muf, mijn benen kunnen wel wat rust gebruiken. Het is altijd weer even schrikken terug in de gewone wereld te zijn als je echt even weg bent geweest, in een bubble. Want zo voelt het. En net als na een trektocht door de échte bergen voelt mijn lijf sterker, is mijn hoofd leeg, heb ik mijn grenzen een beetje verlegd en heb ik nieuwe inzichten gekregen. Dutch Mountain Trail, must do!