Voor 60 cent laat ik me over de IJssel zetten. Ik laat de eerste helft van het LNNL daarmee symbolisch achter me. Vanaf de dijk kijk ik uit over het kabbelende water en daarachter de kerktoren van Wijhe. De andere kant op zie ik aan de horizon een donkergroene muur met zigzag-bovenkant. Dat is de richting waarin ik ga. Zigzaggen doe ik zelf ook via rustige, verharde weggetjes over het platteland langs de IJssel.
In het gehucht Vorchten zie ik een stokoud kerkje en loop ik langs monumentale boerderijen. Een man probeert een klassieke Honda aan te trappen. Het duurt even, maar dan tuft hij met zijn blauwe nummerbord voorbij. Uit een radio schalt Foreigner: That was yesterday.

Ik ga een dijk over en beland in een landschap dat me in gedachten terugvoert naar Noordoost-Groningen. Uitgestrekte biljartlakens van gras. Er bloeit geen enkel bloemetje, maar vogels zitten er zeker. De teller staat al snel op twee ooievaars en een tiental reigers. Kievitten scheren over me heen, veel drukte makend. Twee hazen zitten rug aan rug in een weiland. Als ik nader, gaan ze er als een haas vandoor.
Lang loop ik over verharde weg, maar het stoort me niet. Er is veel te zien en ik sta vaak stil om even te kijken. Over de eerste twee uur van de wandeling doe ik een uur of drie.

Bij het Apeldoorns Kanaal gaat de route voor het eerst een stukje over een onverhard spoortje. Ik beland op Vosbergen in de schaduw van bomen. Dat is lekker, al is het door de wind en het vroege tijdstip nog niet echt warm. Hier is een landhuis, een B&B en een insektenhotel. Kikkers kwaken om het hardst bij de Heerderbeek. Die kabbelt langs een klein stroomversnellinkje. Onmerkbaar gaat het omhoog richting de Veluwe.
Voorbij Heerde wordt het aardig bossig. Het pad loopt soms langs kleine sprengen. Aan de overkant van een recreatieplas liggen slechts een stuk of vijf zonaanbidders op een uitgestrekt strand. Aan deze kant zwermen libellen en waterjuffers. Eendekuikens maken zich zwemmend uit de voeten als ik langs kom, hard piepend.

Het grote bos is begonnen. Af en toe passeert een andere wandelaar of mountainbiker. Een auto werpt een stofwolk op. Een bruidspaar laat zich op de foto zetten. Dat soort dingen.
Ik trakteer mijzelf op een pannenkoek bij een uitspanning en maak een foto van mijn lekkernij om naar Dap te appen. Dan appt Dap mij een foto van de pannenkoek die zij zojuist op Terschelling geserveerd heeft gekregen. Hoe zou je zoiets moeten noemen? Stereo-pannenkoek?
Door maar weer. Mijn nieuwe rugzakje van 30 liter zit lekker. Ik verbaas me er nog steeds over dat mijn hele uitrusting erin is gegaan. Maar ben ik eigenlijk niets vergeten? Iets groots en essentieels? Heb ik mijn slaapmat wel ingepakt? Ja zeg, waar is mijn slaapmat?
De uitdaging van de dag is nu geworden: rustig naar de camping lopen en niet gaan controleren of ik mijn slaapmat wel heb ingepakt. Adem in, adem uit.
Ik beland op een lange, rechte, brede, mulle zandweg. Kaarsrecht, kilometers lang. Op een gegeven moment ben ik er klaar mee en plof ik tegen een dikke eik voor een rustpauze en voor het opdrinken van het water in mijn rugzak. Anders ben ik het water zinloos naar de camping aan het slepen. Ik rits de rugzak open... en zie mijn slaapmat bovenop liggen. Dat valt weer mee 😃.
Aangekomen op de camping blijken de beheerders in een origineel Zweeds houten huis te wonen. O, vakantiegevoel! Het is ook heerlijk lang Scandinavisch licht vanavond, de zon gaat pas na 22 uur onder. Alleen de temperaturen doen mediterraan aan.
Ik ga mijn Zweedse tentje maar eens opzetten.

LEKKER STANDJE

Ik heb de wekker op half zes gezet en rond kwart vóór dringt het alarm eindelijk door mijn oordopjes heen. In de actie. Ik schuif mijn voeten in mijn schoenen. Links en rechts, op beide kleine tenen, hebben zich identieke blaren gevormd. Stereo-blaren? Ik steek de brander aan. Ik heb een aantal pogingen nodig om hem op gang te brengen want de gastank is zo goed als leeg, maar als hij eenmaal gaat, zijn ontbijt en koffie snel klaar.
Op pad, terug naar het LNNL. De camping ligt een eind van de route en ik volg een rechte, lange weg erheen, de Langeweg. Ik ben niet de enige die al op pad is. Een vrouw laat haar drie hondjes uit in ochtendjas. Ook het dierenleven is al actief. Honderd vliegen vliegen zoemend op van een dikke paardendrol. Ik hoop vandaag wat wild te spotten, maar dit is niet wat ik in gedachten had.
Vandaag loop ik door Kroondomein Het Loo. Er is een linde geplant in een hekwerkje met het logo WA erin. Ik loop een stukje langs de Oranjeweg en word belaagd door een forse bij (niet de bijenkoningin), moet het insekt van mij afslaan en loop snel door. Weer niet het wild dat ik in gedachten had.

De twee uur daarna in één woord: gravelaars. Het Kroondomein is een gravelparadijsje. De één na de ander komt langs, soms hele slierten tegelijk, stofwolken opwerpend. Ook zie ik wandelaars met en zonder hond, wielrenners, e-bikers. Dan passeert er een flinke terreinwagen heel behoedzaam over het karrespoor. Dit is het grootste wild dat ik vandaag ga zien.
Het is druk in het bos, maar het is niet zo vreemd dat alle gravelaars vroeg in de ochtend langskomen op een dag dat de dertig graden kan worden aangetikt. Je gaat dan niet om vier uur's middags door de bossen rossen. Het lijkt halverwege de ochtend ook rustiger te worden.

Een schaduwrijk pad volgt en ik ben halverwege de afstand voor vandaag. Ik kijk uit naar een pauzeplek. Stammetjes van eiken, dennen en berken steken uit een golvend landschap dik bedekt met bosbes. Een bomenzee.
Ik zet mijn rugzak tegen een dikke beuk en leun ertegenaan, de benen over elkaar. Als mijn pauze goed en wel begonnen is, komt de eerste trailrunner met startnummer langs. Op de voet gevolgd door vele andere. Vanaf het pad krijg ik regelmatig commentaar op mijn ontspanmomentje.
— Wat een goed idee!
— Da's ook een lekker standje!
Ze rennen 15 km, zo blijkt. Ik weet niet hoeveel ze nog moeten, maar ik heb het er al opzitten vandaag. Toch stap ook ik weer op.

Ik beland op een verharde weg door het bos met hele families op de e-bike. Dan wordt mijn aandacht getrokken door kikkergebrul achter de bomen. Ik tref een soort vijver aan. Als ik dichterbij kom, luid krakend door de dorre bladeren, houden de kikkers ineens hun mond.
Waterjuffers en libellen razen over het wateroppervlak. Als ik even stilletjes in de schaduw wacht, komt ook het water weer tot leven. Kikkers duiken op en beginnen weer enthousiast te kwaken.

Als ik de Amersfoortseweg ben overgestoken, keert de rust goeddeels terug in het bos. Het is warm nu, maar in de schaduw goed toeven. Aan een smal, nauwelijks belopen spoortje zoek ik weer een dikke beuk om tegenaan te ploffen. Als ik na een pauze weer doorloop, hoor ik het struikgewas kraken. Wild! Tussen de bomen: een ree ✔.

Ik nader het NTKC-terrein De Kooiberg waar ik ga overnachten. Op de kaart staat één klein gebouwtje ingetekend, pomp kooiberg. Maar waar mijn track eindigt, sta ik wat beteuterd op een klein weggetje midden in het bos. Er is niets te zien wat op een camping lijkt. Ik kijk tegen een steile, beboste helling aan. Dat zal de Kooiberg zijn. Ik besluit recht omhoog door het bos het terrein te bestormen. Wellicht krijg ik wat rare blikken van medekampeerders als ik illegaal, via de achterdeur, binnenkom. Maar nee, boven is alleen een bospad.
Ik loop het pad af naar pomp kooiberg. Er staat een klein, zwart, houten gebouwtje. Op slot. Ernaast een slagboompje met NTKC-bordje. Ik pak de uitgeprinte instructies erbij en stap over de slagboom. Ik zoek rond het pompgebouw naar sleutels. Er zijn geen sleutels hier. Er moeten ergens sleutels zijn, zeggen de instructies. Ik wil naar die pomp!
Ik loop de helling af, het terrein op. Ik sta nu een paar meter van het pad waar ik zojuist was. Inderdaad lijkt dit niet op een camping. Er is niemand. In het bos zijn wat plekken vrijgemaakt waar je een tent zou kunnen opzetten, met smalle paadjes ertussen.
Dan zie ik een tweede gebouwtje. Met behulp van de instructies bemachtig ik dan de sleutel. Ik open de deur van de doucheruimte. Een betontegelvloer, een krukje en een afvoerputje. Geen douche. Ik open de deur van het toilet. Een metalen pot met een plastic emmer ernaast. Intuïtief begrijp ik wat de bedoeling is. Laat ik eens water gaan oppompen dan.
Ik open het pomphuis met de sleutel. Verbazing! 😲 Dit is een rommelhok. Er is geen pomp. Geen pomp is geen water.
Wat is een logische plek voor een pomp? In het toiletgebouw? Geen pomp. Vlak bij het toiletgebouw? Geen pomp. Ergens in de helling? Geen pomp. Beneden dan?
Eindelijk vind ik de pomp, in het bos. Ja hoor, fris, helder, koel, Veluws gemeentepils. Een wonder! 🙌
Ik poedel mezelf schoon met een emmertje water, voor de zekerheid in het douchehok, al is er niemand te bekennen. Ik zet de tent op tussen de bomen en bosbessenstruikjes en doe de kampadministratie voor mijzelf. Tijdens het eten kijk ik eens op de kaart. Want waar ben ik precies? Midden in het grootste bos van Nederland. Op anderhalve km afstand zie ik het dichstbijzijnde stukje beschaving: een Van der Valk wegrestaurant 🙃.

SMIRRE

Geen dauw op het gras, ik pak ik mijn tent kurkdroog in. Dit wordt weer zo'n wolkenloze, tropische dag. De opkomende zon piept net over de Kooiberg als ik aan het ontbijt zit. Achter me kraakt het in het struikgewas en ritselt het tussen de bosbessen. Ik werp steeds een blik over mijn schouder om te kijken of ik iets zie. Maar de campingfauna houdt zich verscholen.
Wat een bijzondere plek om wakker te worden. Al helemaal omdat er verder niemand is.
Het LNNL begint met brede beukenlanen door het bos. Er kronkelt iets voor mijn voeten op het pad: een jonge hazelworm gaat ervandoor. Even later opent het landschap zich plotseling. Wow. De Hoog Buurloosche Heide met zijn golvende velden. Het zandpad is droog en mul en in de glooiingen omhoog is het voortgaan zwaar. Om acht uur 's ochtends waait de wind al zwoel. De zonnewarmte is voelbaar.

Een prachtige groen-zwarte zandhagedis loopt over het pad. Het is een reptielig begin van de dag. Nu krijg ik de zomer in de bol: elk takje vóór me lijkt een slang, elk dennetje dat boven het gras uitsteekt het gewei van een edelhert. Via een stuk stuifzand waar ik me in de duinen waan bereik ik de bosrand. Ik hou het hoofd daar weer koel. Een smal paadje kronkelt tussen de dennen over de duinen van voormalig stuifzandterrein. Wat een fijne afwisseling van de vele lange, brede, rechte boswegen die ik al twee dagen bewandel.

Tot nu toe was het gratis, maar aan de poort bij Hoenderloo is het schuiven met je mars om op de Hoge Veluwe te komen. Bossen en velden wisselen elkaar af tot aan de rand van het Deelense Veld, een enorme open heidevlakte. Wat een ruimte onder de strakblauwe hemel! Ik pak een mulle zandweg, maar loop er vaker naast, in de berm, want het is ploeteren geblazen. De wind maakt de warmte draaglijk.

Ik houd even stil bij een boompje en speur naar wild. Daar! Door het hoge gras gaat een harige rug. Het dier loopt naar de zandweg. Puntige oren duiken op, een hondachtige kop. Hij (of zij) komt mijn kant op. Door het hoge gras gaat een harige rug. Puntige oren duiken op, een hondachtige kop.Het zal toch niet? Nee, het zal niet. Het is een flinke vos. Ik ben blijkbaar onzichtbaar zo bij het boompje. Ik zoom maximaal in met mijn camera. Het dier loopt zó snel over de zandweg dat ik hem niet scherp krijg. Dan houdt de vos stil, hij heeft me in de smiezen.
Ik duik naar de grond om aan te geven dat ik een vriend ben. Smirre gaat akkoord en huppelt verder. De vos wordt beeldvullend, ik moet uitzoomen. Zo dichtbij, wat? Ik kijk over de camera heen. Op de zandweg waar ik naast zit, dribbelt de vos langs like he don't care. Het dier stopt drie meter verder, doet met zijn rug naar me toe een territoriaal plasje, krabt met zijn achterpoot nog even rustig aan de jeuk in zijn nek en wandelt rustig verder. Deze vos is the boss. Waarschijnlijk dacht hij: daar heb je weer zo'n gek met een grote camera die hiervoor betaald heeft.

Open vlakte verandert in afwisselend landschap verandert in bos. Voor ik het weet sta ik bij de uitgang. Door naar Warnsborn. Hoeveel statige beukenlanen kan een mens hebben in een wandelweekend? Heel wat, zo blijkt.

Wat kan me nog verwonderen na al het groene geweld van de hele Veluwe? Warnsborn kan dat. En Lichtenbeek, het volgende landgoed. Wat een hoop monumentale bomen, een park, wuivende halmen, vogels, bloemen en dus lanen. Het helpt wel dat mijn vriend de wind zich steeds steviger laat gelden naarmate de dag vordert. Heerlijk.

Net buiten Oosterbeek pak ik nog een bankje in de schaduw om daar op de trein te wachten, die slechts éénmaal per uur gaat. Hier heb ik nog uitzicht op glooiende akkers — en lanen natuurlijk. Zo zit ik een tijdje te zitten. Tussen de mais, die nog laag staat, beweegt wat. Een reebok!