Het is een week of zes geleden dat ik hier was. Het gras is wat vergeeld en de bloemen zijn goeddeels verdwenen. Over de maisvelden kun je nu niet meer uitkijken.
Ik volg het LNNL langs de bosrand. Een paar fietsers fietsen langs, een boer is de slootkant aan het maaien met de slootkantenmaaier. Verder gebeurt er niet zoveel. Boerenwormkruid, jacobskruiskruid en sint-janskruid bloeien geel in de berm. Ik kom bij een grote open plek met bloeiende heide en vennen. Libellen schieten door de paarse gloed, wat vlinders fladderen rond. Ik pluk een braam of twee maar de meeste hier zijn nog groen.

Ik was hier nooit eerder, maar er verschijnt een bekend beeld voor me. Een forse spar is dwars over het pad gevallen. De foto werd al vaak gedeeld op de facebookgroep van het LNNL. Erop en erover dan maar. Het vergt even wat gepriegel om me met kampeerrugzak en al zo te positioneren tussen de dicht opeenstaande takken, dat ik over de stam kan stappen. Maar geen probleem, en door. 😃 Vervolgens ligt er weer een flinke jongen, de stam vol gaatjes, met de groeten van de letterzetter. Easypeasy deze. Maar dan. Omgevallen boom nummertje drie ziet er ondoordringbaar uit. Links gaat een vaag spoortje tussen dicht opeen staande sparretjes en lariksjes. Erop en erover is geen optie hier. Eromheen dan maar. Ik druk mezelf in de naaldenmassa langs het pad, maar dan? Hoe gaat het verder? Het is een doolhof, maar dan één waarvan de heggen tegen elkaar staan. Uiteindelijk kan ik mezelf tussen de flexibele boompjes door proppen. Hoppa! Aan de andere kant van het obstakel kijk ik tevreden terug op mijn uitstapje. Ik veeg de naalden van mijn schouders.

Ik steek het spoor over en kom bij het Oude Diep. Wat een leuk stroompje! Ik zit een tijdje aan de waterkant te kijken naar wat er groeit en bloeit. Schaatsenrijders zoeven over het wateroppervlak. Onzichtbare dingen eronder maken cirkelvormige golfjes. Twee ooievaars scharrelen gezellig door het gras aan de overkant.

Na een landhuis met park bij Echten kom ik op een kilometerslang tussenstuk. Dit ben ik niet gewend van het LNNL. Hier is niets aan. Sterker nog, ik loop over een doorgaande autoweg. Er wordt gelukkig netjes gereden. Op deze manier passeer ik de brede, industrieel ogende Hoogeveense Vaart en de A28. Een potsierlijk reclamebord voor de BBB en veel mais, mais, mais dragen bij aan de algehele lelijkheid hier. Een wandelende ooievaar en een overvliegende witte reiger fleuren de boel dan wel weer een beetje op.

Als ik Ten Arlo ben gepasseerd keren de kansen. Ten eerste wordt het pad weer onverhard. Twee: ik ontdek een prachtige bramenplukplek. Ik ga tien minuten van plukkesteijn en heb een mokje vol gefoerageerd, te gebruiken bij het ontbijt morgen.Ik ga tien minuten van plukkesteijn en heb een mokje vol gefoerageerd, te gebruiken bij het ontbijt morgen. Ten derde schijnt de zon weer en is het gouden uurtje begonnen. Ik passeer een prachtige monumentale boerderij. Geen ondersteboven vlag hier. Alhoewel, hier wappert de Europese vlag. Misschien hangt-ie stiekem omgekeerd.
Een smal paadje door graslanden, een vaart die ik oversteek, wederom prachtige boerderijen in het gehucht Steenbergen en een dwaalpad door een klein bos vormen het mooie einde van deze dag. Ik loop de kantine van de camping binnen en daar hangt een frituurwalm. Ook mooi. 😃

DORSTKLOP

De zon twijfelt nog, maar ik niet. Na een gezond avonturenontbijt loop ik om zeven uur het bos in, een kletsnatte tent in de rugzak. Een spiegelend vennetje, een smal paadje door nat gras langs de rand van Zuidwolde en een sereen oud kerkhof brengen een flinke dosis ochtendstemming. Een vroege auto stuift voorbij op een gruisweg, een knul op een e-bike zoeft de tegengestelde richting op. Ik loop onverhard over het platteland en de zon breekt door. Een konijn, een ree en nog een.

Ik loop een natuurgebied in met heide en vennetjes. Onzichtbare bijen zorgen voor een achtergrondgezoem in alle richtingen. Ondersteboven boomkruinen spiegelen op het watervlak. Ik denk aan de mogelijkheden met omgekeerde vlaggen hier.

Ik heb Drenthe leren kennen als bijzonder vlak, maar nu ik de grens van de provincie bereik, begint het wat te glooien. Even verderop staan de boerderijen in het Reestdal er prima bij. Een koppel ooievaars zoekt in het versgemaaide gras naar wat lekkers.

Niet lang na een vroege lunchpauze in het bos had ik een ervaring die ik alleen nog maar uit België kende. Vanaf een onverhard pad sta ik ineens aan de brede hoofdstraat van Balkbrug, dat hier een lintdorp is. Het is een ondersteboven vlaggendorp bij uitstek. Balkbrug pakt uit met een papier-maché koe en er staan borden met spreuken op rijm. Even afgezien van de reden erachter doet het me denken aan carnaval. Alles heel apart aankleden, dingen precies tegengesteld doen van het normale, je afzetten tegen de machthebbers en er een feestje van maken.
In twee stappen van de hoofdstraat sta ik weer heel Belgisch op een onverhard pad in het groen. Ik loop een geweldige beukenlaan in. Een eind voorbij Ommerschans gaat het weer mis. Het LNNL is lang, recht en verhard en er rijden af en toe auto's langs. Achter me hoor ik snoeiharde gabberhouse dichterbij komen. Een auto waarvan de hele achterruit bedekt is met een wapperende ondersteboven vlag raast langs, neemt op snelheid een bocht om twee fietsers en is zoef weer verdwenen. De rust keert terug. Dat was hem dan, prins Harko I in zijn praalwagen.

Ik ben stevig doorgestampt en de camping is al bijna in zicht. De middag is nog jong en ik krijg ondanks dat ik de lunch al gebruikt heb, een hongerklop. Een dorstklop ook, als het ware. Ik plof op een bankje langs een heideveld om eens goed te eten en te drinken. Water heb ik genoeg en reepjes ook, maar ik ben mijn snacks voor de volgende dag aan het opeten. Da's niet zo best. Ik speur de kaart af naar foerageeropties. Die zijn onduidelijk, maar ik besluit dat het goedkomt. Ik doe een powernapje op de bank en kijk nog wat in het rond. Een roofvogel maakt zich druk met geschreeuw en gefladder, libelles zoeven langs, twee reeën rennen achter elkaar aan door een weiland, alle kanten op springend. Zo doen ze hun latijnse naam Capreolus capreolus eer aan.

Even later tref ik mijn geluksbraamstruik van de dag. Het is eigenlijk een heel rijtje. Ik pluk voor een lekker ontbijt en de rest eet ik ter plekke op. Ik passeer een boerderij waar scharreleieren te koop worden aangeboden. Zal ik er maar gewoon zes meepakken, dan is mijn eetprobleem opgelost! Ik vind helaas als het ware de hond in de pot. Er ligt er nog maar één.

Meest door bos bereik ik het Vechtdal en sta nog onverwacht snel voor de camping. Ik krijg een fiets te leen om op etensjacht te gaan in Nieuw-Leusen. Eh, er zit geen slot op? constateer ik. O, dat kan hier wel! zegt Yvonne van de camping.
Ik zet mijn tent op aan de oever van de Vecht en plons erin bij wijze van bad. Ik eet adventure food aan de waterkant. Meeuwen, reigers en futen komen langs. Visjes springen uit het water omhoog. Een ooievaar zit op een nest. Mijn bejaarde buurvrouw voert op luide toon in het Nedersaksisch een uitgebreid telefoongesprek over haar pufjes. Om in slaap te kunnen vallen zoek ik mijn toevlucht tot plugjes.

Grote groene eenzaamheid

Koude voeten. Vóór de wekker wakker. Alles voelt vochtig. Niet zo gek, pal aan de rivier. Ik rits mijn tent open en zie een nevelig landschap. Een troep witte ganzen graast recht voor me. Ik doe kalm aan om ze niet te alarmeren, want dan is de hele camping wakker.

Ik eet avontuurontbijt met bramen aan de waterkant in de eerste zonnestralen. De oploskoffie smaakt me prima. De Vecht is een spiegel bedekt met damp. Ganzen vliegen over. Een meerkoet en wat futen dobberen rond. Met mijn muts op en regenjas aan is het nèt uit te houden. Wat een rust. Ik voel me alleen op de wereld, gewoon op een camping aan de Vecht. Het is allemaal heel outdoorsy en ik geniet van de plek en het moment.

Even later loop ik over de stuw naar de andere kant van de Vecht, die er ook hier prachtig bijligt in de vroegte. Over onverharde paden ga ik een groen gebied in. Springbalsemien en riet hangt vol dauw, bevroren in het windstille ochtendlicht. Kilometers loop ik door bos en langs veld.

Een eindeloos grove dennenbos doet me denken aan de Veluwe. Een droge warmte hangt tussen de stammen. Dit is zo'n plek waar het altijd windstil is, ook al stormt het daarbuiten. Bij elke stap die ik zet zoemen beestjes weg. Verder is het doodstil. Leeft hier eigenlijk wel wat gewervelds, iets met hoeven of flaporen? En komt hier eigenlijk wel eens iemand? Met mijn wandelstokken veeg ik een groot web voor me weg. Nee dus. De Veluwe heeft nog een naam bij toeristen, maar dit Rechterense veld? Op mijn kaart zijn zelfs geen paden ingetekend. Hm, dit is zo'n plek waar je als wandelaar een lijk vindt. Maar dat gebeurt niet en tenslotte komt er een einde aan de grote groene eenzaamheid.

Ik beland op een zandweg langs een kanaal. Er is geen greintje schaduw hier, maar het lange riet deint in een verkoelend windje. Als ik het kanaal verlaat om weer een bosje in te duiken, zie ik welgeteld de eerste ondersteboven vlag vandaag. De Den Haaghaat is een beetje blijven hangen achter de Vecht.

Dan gaat het LNNL heel bijzonder door Heino, de grootste plaats die het aandoet sinds Delfzijl. Er is niets te beleven hier behalve in het zwembad en bij het 50ste verjaardagsfeest van een Heinose. De omgeving van het dorp is mooi, met bos, prachtige lanen en een kasteel met landgoed. De lanen blijven als de omgeving weer boerenland wordt.

Mijn pauzes zijn vandaag langer en vaker dan ze gisteren waren en bij het gehucht Elshof voel ik de kms al behoorlijk. Ik pak dan de rechterkant van een brede sloot, waar een pad lijkt te lopen naast een maisveld. Het voortgaan is zwaar, er ligt een hoop maaiafval. Honderden meters verder kom ik erachter dat ik de sloot niet overkom waar ik naar links moet. 😲 Is er aan de andere kant dan een pad? Ik ploeter terug en ga links, langs de rand van een gemaaid grasland. Er lijkt een vaag pad te zijn, maar ik kom uiteindelijk tot stilstand bij een braamstruik in een greppel met prikkeldraad en mais erachter. 😲 Mijn kaart klopt hier voor geen meter met het landschap en mijn track laat me in de steek, uitgerekend op mijn langste dag! Ja, Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg.
Weer terug naar Elshout. Over een brede en duidelijke grindweg loop ik naar een punt waar ik de track weer kan oppakken. Ik houd de moed erin. Door onbijzonder boerenland ga ik richting Wijhe. De ondergrond is prima en de voortgang is weer goed nu. Mijn eten en water maak ik op. Als ik een kanaal oversteek hoor ik, onzichtbaar maar dichtbij, een trein optrekken in de richting Zwolle. Ik heb nog negenentwintigenhalve minuut om de volgende te halen. Dat gaat lukken. 😃