In Maastricht woont Maria, een stokoud, kromgegroeid dametje. Haar kleindochter is al in de vijftig. Met haar hulp runt Maria nog kranig een Vrienden op de Fiets. Dap en ik zijn soort van opgelucht Maria 's ochtends bij het ontbijt nog in leven en welzijn te zien. Na het eten zeggen we gedag en pakken de geelrode markering van onze wandeling op. Het is grijs, fris en windstil op deze januariochtend. Het pad is wat modderig waar het onverhard is. Dit is de beroemde Zuid-Limburgse pratsj! De route voert ons door ruige gebiedjes aan de oever van de Maas, langs wegen en door dorpen.
Een witte reiger fladdert in paniek op uit het water. Daarnaast, langs de sloot, lopen de eerste hondsrozen al uit. Ik gebruik deze wandeltocht om voor hier te zware bergschoenen in te lopen en moet stoppen om mijn eerste blaar af te plakken. We vervolgen onze tocht door de Eijsder Beemden, waar we een kudde koniks zien en kraaien die een roofvogel verjagen. Mussen fladderen en kwetteren in de toppen van bomen van enkele meters hoog. Er wordt gewerkt met zware machines. Er moet worden geknot, gezaagd en takkenbossen moeten worden afgevoerd. En Dap en ik ontmoeten er zowaar een andere wandelaar.

In Mariadorp belanden we in D'n Druimer. Het enige verwarmde gedeelte is de kinderhoek, waar we neerstrijken tussen de voorbereidingen van een verjaardagsfeestje. Na de lunch en het afplakken van mijn tweede blaar steken we de A2 over en belanden we in de heuvels. Een onverharde, holle weg brengt ons uitzichten over Maastricht en tot ver in Wallonië, waar we in de nevels een aantal mijnterrils kunnen onderscheiden. Dan splitst onze Vlaanderenroute zich af van het Krijtlandpad, en vlak daarna van het Pelgrimspad. We volgen witrode markeringen de grens over. Als Sidonia en Jerommeke dalen we af over een onverhard weggetje, tot we op een kruispunt moeten puzzelen op een dubbele markering met een kort en een lang stuk. Het stelt een afslag naar links voor.
De pijl is hier nog niet uitgevonden, concludeert Dap.

We lopen langs sneeuwresten over klimmende en dalende weggetjes en tikken hier en daar wat chaotisch neergezette huizen aan, 's-Gravenvoeren. In café De Wandelaar zijn Dap en ik niet de enigen, maar wel de enige wandelaars. Een klim het Voerdal uit geeft ons uitzicht en steeds meer sneeuwresten. De laag sneeuw is niet bepaald tien cm dik, maar wel tien cm breed. Boven gekomen slaan we af van de GR128 richting Noorbeek, waar we in een restaurantje de hele Raad van Elf langs zien komen. Alaaf! In de onverwarmde kamer waar we overnachten is het acht graden. Al zijn we wel wat gewend, dat is fris. We verwarmen onze bedden met goed gevulde warme kruiken en slapen daarna prima.

MOEDER DE GANS

Dat we tweeënhalve km van het GR128-padje af zijn geraakt, is te merken. Tijdens het ontbijt worden we door onze Vrienden op de Fietsgastvrouw bestookt met informatie over alternatieve geneeswijzen totdat Dap zegt dat het genoeg geweest is. We lopen terug naar België en glibberen over de GR128 omlaag naar Sint-Martens-Voeren over mergel, vuursteen, boomwortels en vooral heel veel pratsj. Na een paar meter dorp volgt er direct weer een onverharde klim. Hier in de Voerstreek klim je zo honderd meter vanaf de dalbodem naar het plateau.
Ik neem omdat het kan een paar slokken uit een bron aan de kant van het pad en verbaas me over de milde temperatuur van het water. Boven mijn hoofd achtervolgen twee eekhoorns elkaar rondom een boomstam zoals je dat in een tekenfilm zou verwachten. We verlaten de route om in 't Bakhuis te gaan lunchen. Het is een guur stukje wind tegen op een kaal plateau met enige sneeuw en veel pratsj op het pad. De lunch is de omweg waard!

Over een prachtig paadje lopen we het Veursdal in — en ook weer uit. Dap merkt op hoe ontzettend stil het hier is. Geen auto's, geen machines, geen wind, geen andere mensen. Alles slaapt, rust, is onder de grond gekropen. Het past bij deze wintertijd. De dunne laag sneeuw maakt dierpaden in het bos en door de weilanden mooi zichtbaar. Dan breekt onverwacht de zon door de wolken. Het landschap begint te schitteren en wij lopen het Gulpdal in, op weg naar Teuven, het laatste Vlaamse dorp van betekenis. Na een pauze met toetje in Moeder de Gans klimmen we naar het Bovenste bos, weer in Nederland, waar we overschakelen op het geelrood van het Krijtlandpad. We dalen af naar de weilanden rondom Epen. De lucht is strakblauw nu, de zon verdwenen achter de heuvels. Het vriest. Dap spoelt haar schoenen schoon in de snelstromende Terzieterbeek. Het is tevergeefs; via een groot pratsjbad langs de Geul bereiken we ons hotel.

DRIELANDENKERMIS

We krijgen de radiator van onze hotelkamer 's nachts niet uit. Het raam gaat dus verder en verder open. Het leek vooraf onze meest luxueuze stopplaats, maar een hotel blijkt nog geen garantie voor een goede nachtrust.
Na uitgebreid van het ontbijtbuffet te hebben genoten, trekken we wat dikker aangekleed dan de dagen ervoor de vrieskou in. Alle pratsj is nu keihard bevroren. De diepste bandensporen en hoefafdrukken in het pad zijn gevuld met één nacht ijs. In de klim naar de rand van de uitgestrekte Vijlenerbossen zijn de uitzichten wijds, nevelig en wit van de rijp. Het bos heuvelt stevig op en neer. We komen deze zondag veel wandelaars tegen, maar gelukkig is er nog een plaatsje in het Hijgend Hert, waar we een pauze nemen.

Hierna is het bospad als eerste stadium van ontdooiing niet langer keihard, maar wat taai en glibberig. Dap is stil. Haar hoofd is bij Sylvan, dat is me duidelijk. We lopen flink door om warm te blijven. Soms lopen we even langs de bosrand, waar we nevelige uitzichten hebben. We zien de Vaalserberg, de Schneeberg, Vaals daartussen. We lopen door een glooiend weidegebied waar het slijk niet van de drek te onderscheiden is en gezien de glijsporen zelfs de 🐄🐄🐄 het glibberig vinden.

Op een bankje aan de bosrand houden we een korte snackpauze. We zitten windstil en kijken naar het uitzicht, aangekleed in meerdere warme lagen. Het is hier rustig. We hebben geen zin in de drielandenkermis op de top van de Vaalserberg. In de klim daarnaartoe beginnen er ijsplaten op het pad te verschijnen. Het Drielandenpunt blijft een raadsel. Het grootste vermaak daar is een glijpartij over de ijslaag. Het is er koud en er staat een windje. Het is een onwaarschijnlijke plek om toeristen te vinden, maar ze zijn er. We pakken het witrood van de GR128 hier weer op en hobbelen door het bos op de Belgisch-Duitse grens. Het Vijlenerbos gaat hier bijna ongemerkt over in het Preusswald. Toch zijn er verschillen. Er zijn hier veel wandelaars op pad, we horen Duits om ons heen. De wandelmarkeringen die een afslag aanduiden, zijn heel degelijk voorzien van een extra pijltje. En er duiken strenge, donkere sparrenpercelen op. We zien Aken tussen de heuvels, ons eindpunt. De stad vormt geen fraai uitzicht, maar het gaat dit weekend om de weg ernaartoe.
We dalen de laatste kms af en vinden het einde van de Vlaanderenroute tussen huizen als slagroomtaarten bij de jeugdherberg. We zijn er wel klaar mee en de bus naar het station komt al snel. We gaan weer op weg naar huis, voor de gelegenheid voorzien van die klassieke klederdracht van onze oosterburen, die fijne traditie, de Mund-Nase-Bedeckung 🙈.