Als we de bus uitstappen, is het eerste wat ik doe een boterham naar binnen proppen. Ik heb trek! Maar na een paar happen krijg ik al de heuvelrughik. Even rustig aan dan maar.
Via een onverharde laan bereiken we de andere kant van Soesterberg. Het is modderig en glibberig op het pad. Afgelopen nacht heeft het fors geregend. Deze vrijdag is het daarentegen heerlijk zonnig.
Maar niet de hele tijd. In een speeltuin in Soesterberg vinden we een bankje in de zon waar we de rest van de lunch gebruiken. Druppels vallen naar beneden in de stralende zon. Het is niet genoeg voor de regenjas, maar wel genoeg om een punt achter deze pauze te zetten.

We gaan zuidwaarts en steken de A28 over om in het bos van het nationaal park te belanden. De paadjes zijn meest smal. De bodem is bezaaid met een dikke laag bladeren die nat opgloeit in de laagstaande middagzon. Er is ruimte genoeg tussen de stammetjes en de nu al tamelijk kale boomkruinen om het licht hier en daar ook onze ruggen te laten beschijnen. De globale koers vandaag is zuidwaarts, maar we lopen kriskras door het bos.
We lopen naar de zon toe, terwijl het lijkt alsof we van de zon aflopen, zegt Dap.
— Wat filosofisch! zeg ik over mijn schouder naar achter.
— Wat heeft dat met selfies te maken? antwoordt Dap.

Regenplassen spiegelen in de blauwe lucht. We volgen een mooie route, links, rechts, rechtdoor, een bocht door. Stammen glimmen aan de rand van een glooiend heideveld. Het voelt wat vochtig, maar het is heerlijk wandelweer. Het is rustig in het grote bos. In de verte snelt een langeafstandsloper door een laan. Zijn eenzaamheid is onze eenzaamheid. Waar is iedereen? Koopjes jagen op deze Black Friday?
Met ons wandeltempo is niets mis, we wandelen alleen niet veel. We staan vaak stil om foto's te maken. De dag vordert sneller dan onze wandeling. Dap en ik proberen wat meer door te stiefelen.

Als we landgoed Den Treek-Henschoten binnenlopen beginnen er druppels op de bomen te roffelen. Ook wij worden nat. Een snelle blik op buienradar leert ons dat het maar een enkel wolkje is. We stiefelen weer door.
We hebben nog anderhalf uur daglicht tegoed, maar we worden afgeleid. Een prachtig koraalzwammetje moet worden bewonderd, en nog één, en nog één. Een grote bonte specht die zich een ongeluk hamert in de top van een grove den. Het mooie licht tussen de bomen. Een pyramide. De geschiedenis van de pyramide in de wandelapp. Een regenboog. Zo veel te beleven!

De ondergaande zon gloeit tussen de stammen. Het licht is raar, vaag, geel, diffuus.
Het is van dat licht dat je hebt als er een grote regenwolk achter je in de lucht hangt, besluiten we.
Dap kijkt om. Dat ís ook zo!
Oeps. Een enorme bui gloeit in de lucht, geel, wat later roze. We blijven droog en bereiken de NTKC-camping in Austerlitz in de schemering. Er is niemand.
Voor de tweede keer bij de NTKC en voor de tweede keer zijn we kampmeester! We heersen over de camping. Over de velden en de bomen en het toilet.
We heersen ook over de vuurkuil. Een tweepersoonskampvuur wordt ontstoken en we koken avonturenvoedsel. Ik neem een paar gretige happen. Weer krijg ik de heuvelrughik.
Het is een mooie fik. Het is windstil en de rook kronkelt recht omhoog. In het donkere bos voelt het al snel als laat op de avond. Mijn klok leert me dat dat nog niet zo is, maar de slaap komt opzetten. Boven de vuurkuil zien we donkere boomkronen zwart afsteken tegen een heldere sterrenhemel. Dit is onze eigen Black Friday.

HERFSTHONDJES

Rijp zit op het gras en op de tent. Rijp vormt zich ook op het gastankje als dat wordt leeggettrokken voor het koken van ons ontbijtwater. We hebben geen haast en verlaten de camping rond half tien. We hebben het erover dat het vannacht precies negen maanden geleden was 💔.

Er hangt een duidelijke herfstsfeer in het bos. Het is er rustig, kil en ietwat nevelig. De zon komt net niet door de wolken. Overal hangen druppels. De bladeren die nog aan de beuken hangen zijn eerder bruin dan geel. Hier en daar staat een statig landhuis.

We bereiken de infrastructuur rond Maarn. N227, A12, het spoor. Het is even doorbijten. Een katholieke kerk biedt ons een oplaadpunt voor de ziel aan. Naast de kerk staan twee oude mannetjes verwoed aan de startkabel van een bladblazer te trekken, die dienst weigert.
Die hebben ook een oplaadpunt nodig, concludeert Dap.
We gaan het bos weer in en houden koffiepauze op een bankje bij de parkeerplaats.

We lopen de Maarnse Berg op en al snel weer af, de zandafgraving in. Een prachtige plek! Een trap met meer dan honderd treden brengt ons weer op heuvelhoogte.

De zon komt wat meer door en een groot, open veld verrast ons met miljoenen druppeltjes waarin het zonlicht weerkaatst wordt. er volgt meer bos en hei en een prachtige, lange beukenlaan met meerdere bomenrijen.

Dan de zonheuvel, die zijn naam voorzichtig eer aan doet. We leggen een matje op de bosgrond en ploffen neer waar de zon schijnt.
Een vrouw komt aangelopen met twee kleine, bruine hondjes. Herfsthondjes, volgens Dap.
Jullie zitten lekker te genieten, zegt de vrouw.
Zij snapt het! zegt Dap. Ze denkt tenminste niet dat het niet goed met je gaat als je op de grond zit.
Het gaat bergafwaarts met de Heuvelrughike over kronkelige paden vol boomwortels. Dan komen we al weer aan het eind van deze episode van de Hike. Wordt vervolgd, volgend jaar!