Het is de elfde van de elfde. Verkleed als wandelaars staan we in de haven van Huizen. Malle oude schoorstenen en kleurige houten huisjes: hier moeten toeristen zijn. Er zijn er een paar, maar het is tamelijk uitgestorven.

De wandeling voert ons al snel naar een onverhard paadje vlak langs het Gooimeer. Stapels maaisel dampen, de inlandse eiken kleuren herfstig in de late middagzon. Een buizerd zit in een platgemaaid rietveld. Er zijn best veel mensen op pad, het is blijkbaar hondenuitlaattijd.

Al snel bereiken we de NTKC-camping. Dit wordt onze eerste keer bij de kampeerclub. We zijn benieuwd!
Het hek zit op slot. Er is hier niemand 😬.
Dap klautert over het hek en verstopt onze rugzakken. We voeren plan B uit, het opsporen van de sleutel. Die vinden we anderhalve km verderop in een tuin in Huizen. Gelukt! 😃
Het is rond zonsondergang als we een kampeerplekje kiezen op het uitgestrekte terrein. We staan op een open plek in het bos bovenaan het klif met onnederlands uitzicht over het Gooimeer. Aan de horizon de skyline van Almere, erg Nederlands. De lucht kleurt avondrood. Het is hier prachtig. We zijn helemaal alleen.
Dan komen er nog twee kampeerders aangelopen. O, we hoeven toch geen kampmeester te worden?
We zijn voor het eerst bij de NTKC, zeggen we onschuldig tegen hen.
—En gelijk kampmeester! is hun antwoord.
Jawel, onze carrière bij de Club gaat als een speer. Omdat we als eerste aankwamen op de camping, worden wij nu de directie daarvan. Er komt een officieel vlaggetje met een K aan te pas en we prutsen met een pinautomaat. Er worden verschillende formulieren ingevuld. Een ervaring rijker kunnen we uiteindelijk terug naar ons tentje.
Het is al donker, aan de skyline zien we duizend lichtjes. Het is vanavond ook het feest van Sint-Maarten, met alle herinneringen van Dap. Een lampionnetje verlicht de tent. Een uil roept in het bos, de nog bijna volle maan piept tussen de bomen door. Wij kruipen weg in het dons.

GEIT OP DE HEI

Allebei hebben we onze nacht als kampmeester overleefd, constateren we de volgende morgen bij het krieken van de dag. Een dikke mist hangt tussen de bomen en Almere is volledig verdwenen. Als we klaar zijn voor vertrek ontvangen we hoog bezoek: de voorzitter van de afdeling Amsterdam komt aangereden. Het is klusdag. Lang verhaal kort: we hoeven de sleutel niet terug te brengen. Dat is fijn, want de wandeling is vandaag al lang genoeg.
We wandelen door een vriendelijk glooiend, halfopen gebied. Een enthousiaste novemberzon schijnt over half kale velden waar wat laatste bloemen bloeien. Het is hier prachtig, maar best druk. Het is blijkbaar weer hondenuitlaattijd.

Een groep sporters stelt zich aan beide zijden van het pad op als erehaag en applaudiseert enthousiast als we langslopen. We voelen ons vereerd.
Al snel bereiken we de zandvlakte van de Limitische heide. Een keurig opgedofd dametje laat een keurig rashondje uit. Maar er zijn er meer. Voor vele duizenden euro's aan viervoeters stormt ons links en rechts voorbij.
Het lijkt wel een dierentuin, hè? zegt een van de baasjes.
—Vannacht lag ik in de tent naast een gorilla, grapt Dap.

Nieuw Bussumerheide, Vliegheide, Tafelbergheide... Heidevelden worden afgewisseld door bos in najaarstint. De zon maakt het prachtig af. De natuur wordt doorsneden door opvallend veel wegen en er zijn altijd mensen te zien, zelfs zonder hond.

Tijd voor pauze. Een bankje op een heuveltje in de zon is in zicht. Een stel met baby komt aangelopen. Het zou toch niet? Jawel, ze gaan vlak voor onze neus op het bankje zitten 😬. Maar we vinden een ander bankje in de zon. Heerlijk. Zelfs zonder extra warme laag is het goed toeven. De koffie komt tevoorschijn, de pauze loopt compleet uit de hand en rond kwart voor twaalf hebben we pas vijf km afgelegd.

Blaricummerheide, Westerheide... Het is alweer tijd voor wat rust. Gelukkig zien we voor ons een bankje in de zon. Er komen twee mensen aangelopen en... Ja hoor, bankje ingepikt 😬. Uiteindelijk belanden we op een matje in het gras. We pellen nog een laagje af, we liggen te broeien in de zon.

Zuiderheide... we hebben al Schotse hooglanders gezien, Drentse heideschapen, Charolaisrunderen. Maar zien we daar een geit op de hei? Het is een hele kudde, een mal gezicht op deze zanderige plek.

We steken het spoor over naar de bossen van de Vuursche. We lopen nu door een dicht bos van dennen, sparren en lariks doorsneden door mooie beukenlanen. We gaan de provinciegrens met Utrecht over. En de koelkast gaat aan: we zijn in een ander klimaat beland. Er worden al snel extra kleren aangetrokken. De zon staat nu laag. Ook het wandeltempo is nu laag: Dap heeft veel last van haar rug gekregen. Het wordt bikkelen voor haar. We bereiken de camping rond zonsondergang.
Het terras is leeg, de bar is dicht, het licht is uit en er is geen personeel meer te bekennen. Wel staat er een envelop voor ons klaar. De inhoud brengt ons naar een plek op veld K (van kampmeester!) met verspreid staande grove dennen en verspreid staande campers. Een pasje geeft ons toegang tot het sanitairgebouw, waar het licht is en warm bovendien. We zetten de Hubba Hubba op in het al bedauwde gras. We hebben vandaag alle kans gehad om hem te drogen in de zon. Maar als je dat niet doet, blijft hij kletsnat. Ik pak mijn duizendingendoekje en begin enthousiast de binnenzijde droog te wrijven. Als de tent eindelijk is ingericht, pakken we twee stoelen van het terras en gaan in het sanitairgebouw zitten kokkerellen.

KRONKELKRONEN

Na een ontzettend lange nacht slapen moet Dap me om zeven uur een beetje aansporen tot actie. Weldra zitten we aan koffie en ontbijt in het toiletgebouw. Ondertussen begint buiten de ochtend te gloren.

Voor negen uur zijn we aan de wandel. De handschoenen zijn aan, de accu van de camera begeeft het tijdelijk door de kou. Bos, hei, zand, zonnestralen in een nevelige lucht, strak blauw boven onze hoofden. De toestand van Daps rug is onzeker, maar ze gaat ervoor. Plan B en C liggen wel al klaar.
De duinen zijn dié kant op! ...Maar we willen helemaal niet naar de duinen!We zijn weer niet alleen. Er zijn weinig honden hier, maar wel veel mountainbikers. En ook joggers. De hulpvaardigheid van de medemens kent soms geen grenzen: een van de joggers spreekt ons spontaan aan als we allebei op onze telefoons zitten te zoeken naar de juiste afslag.
De duinen zijn dié kant op!
...Maar we willen helemaal niet naar de duinen! Wel naar het Pluismeer. En dan door een lange, rechte eikenlaan: landgoed Pijnenburg. Er hangt een heerlijke herfstsfeer.

Het gaat K.U.T. zegt Dap. O, wat vervelend. Pijnenburg doet zijn naam eer aan 😟.

We gaan de bossen van de Vuursche uit en lopen een prachtig platteland op, Op Hees. We warmen op door de zon. Dap neemt liggend in de berm een rugpauze en ik geef haar koffie. Plannen B en C worden doorgesproken. Voorlopig gaat het nog verder over de Heuvelrughike.

Een groepje wandelaars komt ons tegemoet. Dap en ik kijken elkaar aan. Zou het? Zijn jullie van Spring? vraag ik. Jawel! Er loopt ook nog een vage bekende mee. Wat een toevallige ontmoeting! 😃
We zijn in de bossen rondom Soest beland en ook hier is het prachtig, herfstig, sfeervol. Af en toe springen we opzij voor mountainbikers. We wandelen over een mooie, lange, hoge wal. Inlandse eiken hebben bizarre, brede kronkelkronen. Bij de spoorwegovergang houden we pauze. Het is het meest fantastische weer om buiten te zijn in november. Vele fietsers zoeven langs. Dap deelt haar 90% chocolade met me. We drinken onze laatste koffie en thee. Dap raapt haar moed bij elkaar. Ze gaat ervoor. Het is niet voor niets de Heuvelrughike.

We gaan de Lange Duinen op: een uitgestrekte, golvende zee van zand werkelijk helemaal vol zeehonden en hun baasjes. Met de navigatieapp in de hand duiken we precies een klein gaatje in, een soort doolhof met smalle spoortjes tussen dicht opeenstaande dennetjes. Hier is niemand.

Aan de andere kant van de volgende spoorlijn belanden we op De Paltz. We vinden een plekje in de zon op een terras en bestellen koffie met patat. Deze combi smaakt prima. We lopen verder over het landgoed en naderen dan de bewoonde wereld.

De drukke N413 kronkelt hier over het Soesterhoogt en langs de voormalige luchtmachtbasis om op de N237 uit te komen. We lopen op de Heuvelrughike een zeldzaam stuk verhard over het drukke fietspad naast de weg en pakken de eerste bushalte die we zien, even buiten Soesterberg. De laatste geplande kms door het dorp laten we voor een volgende keer. Dap heeft wel even genoeg gebikkeld 💪.