De volgende ochtend is het flink afgekoeld door nachtelijke regens. Net als Dap en ik buiten het hotel staan, droogt het op. We lopen de stad uit, de snelweg over. De eerste bergen zijn net zichtbaar tussen dikke wolken.
In het bos is het schemerdonker. Links en rechts van het pad druppelt het nog na.
We gaan geleidelijk de hoogte in. De paden en het landschap doen ons eerder denken aan het Zwarte Woud dan aan de Alpen. Maar goed, het is de inloopdag over de eerste vooralpen. Nog even geduld tot het uitzicht op gletsjers!

In het dorpje Armoy is alles dicht behalve de supermarkt, mét koffieautomaat. Op de eerste pauzeplek zien we een glimp van het dorpsleven in deze uithoek van Frankrijk. Een man met cowboyhoed en enorme hangsnor intrigeert ons. Dap heeft last van haar schouder. Naast de geestelijke bijstand die ik verleen, neem ik een klein beetje bagage van haar over. Misschien helpt het.
We stampen flink door over de paden en maken goede vorderingen. In het dorpje Reyvroz ploffen we neer voor lunch op een bankje bij de kerk, naast één van de drie medewandelaars die we deze dag zien (en één daarvan ontmoeten we op een steil bospad op het moment dat ze geblesseerd wordt gered door de brandweer). Vanaf deze plek zijn de eerste bergen met witte tanden te zien. Het begint er een beetje op te lijken!

Na een afdaling in het dal van de Dranse klimmen we aan de andere zijde steil omhoog over een zigzaggend pad met ronde, losse keitjes. Dap heeft de sokken erin. Ik probeer haar moordend tempo een beetje te volgen. Zodra haar schouder weer beter is, krijgt ze die bagage terug!
Boven belanden we op asfalt. We volgen de markeringen over de verharde weg. Dap kijkt eens op haar navigatieapp. We lopen al een km verkeerd! Wat nu? De gemarkeerde route brengt ons niet naar de camping waar we willen overnachten. We gaan terug. Zo worden er bij de 21km van deze dag nog twee opgeteld 😬.
Al met al zijn we best op tijd op de camping. Een op papier hele forse eerste dag hebben we eenvoudig afgetikt.

DE GOUDEN STAD

Iedere weerapp geeft een andere voorspelling: van zwaarbewolkt tot ☀️. In de praktijk hangt er een dikke wolkenlaag halverwege de bergwanden. Da's niet best.
— Ik hoop dat we wat zien daarboven, zeg ik tegen de mede-GR5-wandelaar die ook op de camping heeft overnacht, als hij vertrekt.
Als we eenmaal van het asfalt af zijn en via smalle, steile paadjes de kloof van de Ugine doorsteken, wanen we ons al meer in de bergen dan de dag ervoor. Nog een dorp met veel houten chalets door, en dan klimmen we via een bos naar de eerste bergboerderij. Hoge fijnsparren steken donker af tegen de dikke mist die hier opdoemt. Een loeisteile bosweg brengt ons snel hoger. We zien weinig meer dan silhouetten van bomen en hier en daar een skilift. We horen koeienbellen klingelen, een kettingzaag. Bij een waterbak naast een huis tappen we onze flesjes vol. Het is ongelooflijk hoe dicht de mist is, het huis staat een paar meter verderop al in de nevel.

Het is lunchtijd, maar hoe dan? Als je over een kale bergkam loopt, het gras nat is en bezaaid met koeienvlaaien? Als het kil is, mistig, met een klein windje? Dan trekt het even open. We staan op een luwe plek hier. We kleden ons met wat extra lagen warm aan en maken er een staand buffet van. Als de hartkeks op zijn, hangen we de rugzakken weer om en lopen we mistig verder.
Een loeisteile klim inclusief traptreden brengt ons naar een topje in de nevel. We lezen een aankondiging van herdersactiviteiten met waarschuwingen: Blijf niet hangen! Niet van het pad af! We horen schapen en geblaf in de mist. Ergens schreeuwt een herder, oerkreten die alleen een geoefende hond begrijpt. Het is allemaal wat unheimisch.

We gaan verder over een kammetje. Links en rechts verdwijnt de steile helling in de damp. Voor me zie ik een meter of tien het pad lopen. Verder is alles wit. Beneden blaffen honden. We gaan langs een tijdelijke afzetting, maar zien nog geen schapen.
Fuck. Er ligt een slapende herdershond een paar meter verderop. Wat nu?— Er ligt hier een dood schaap, zegt Dap, op het pad. Vlak voor haar ligt een roerloze, witte vacht. Shit, het is een hond.
Fuck. Er ligt een slapende herdershond een paar meter verderop. Wat nu? Hoezo niet van het pad af? We trekken ons terug.
— Laten we over de omheining stappen en er omheen gaan, stelt Dap voor. Aldus geschiedt.
— Laten we een rustig gesprek voeren, oppert ze. Dat doen we. Zo rustig. Zo ontspannen. Zo kalm. Niets aan de hand. Niet naar de hond kijken.
We zijn om het dier heen. Gelukt! We stappen de draad weer over en vervolgen de GR5. Schapen blaten in de mist. Er staat een auto op het pad in een scherpe bocht. Die van de herder! We lopen erlangs. Achter de auto ligt nog een hond.
Deze hond staat op en zegt waf. We trekken ons terug achter de auto. Wat nu gedaan? In de richting van de GR5 horen we een schaapskudde in de mist. Daar gaan we ons niet aan wagen. Onze conclusie is dat we door steil terrein om de hond heen lopen en rechtdoor gaan, over de bergkam, waar een pad loopt volgens de app. Later kunnen we de GR5 wel weer oppakken.
We lopen door. Niet kijken. Er is geen hond. Wij zijn hier ook niet.
We zijn er weer langs en klimmen steil. Rechts is een afgrond, links een schapendraad. Daarachter staan schapen.
Geblaf van achter de draad. Dichtbij. Op ons gericht. Niet kijken nu, wat afstand nemen en doorlopen maar. De hond blijft op zijn post. Wij klimmen door tot een skilift vlak onder een bergtop. Het ziet er loeistei uit hier, maar er loopt een pad omhoog. Een andere richting gaat niet, dan zouden we door de schapenwei lopen en opgegeten worden door de honden.
We staan op de top in de dikke mist. Een smal paadje loopt verder naar de volgende top. We lopen langs afgronden. Tien meter onder ons houdt de wereld op. Wat jammer dat het mistig is, de uitzichten moeten hier prachtig zijn. Maar het is wel een bijzondere ervaring, deze wandeling door een kleine, witte wereld.

Na de laatste top dalen we steil af naar de GR5. Naast ons begint het zowaar open te trekken. Bergkammen worden zichtbaar, een vallei met koeien onder ons. Het is hier mooi!
Bij het Lac de la Casa wemelt het van de koeien. Ik doop het groezelig uitziende watertje om tot het Kaasmeer. Dit was het bedachte eindpunt, maar we besluiten hier niet te gaan bivakkeren en door te gaan naar een volgende mogelijkheid. Tijdens de klim worden we begeleid door het gebeier van talloze koeienbellen, alsof de kerkdienst begint. De heilige koe.
Het trekt langzaam open. We zijn omringd door spectaculaire, steile kalkwanden, waartegen marmottenfluitjes echoën. We lopen omhoog door een puinhelling, langs gentianen. Dan breekt de zon even door, drie seconden.
Na een pauze bereiken we al snel de pas Portes d'Oche. We kijken een spectaculair dal in, voor zover zichtbaar. Onder ons liggen enkele meertjes tussen de rotsen. Water! Zou het daar vlak genoeg zijn om de Hubba Hubba op te zetten? Als je het wil zien, geloof je het. Na het traverseren van de dalwand besluiten we af te dalen. Tien meter verderop stuiten we op een onverwachte bron! We voorzien onszelf van genoeg water om de avond en ochtend door te komen en besluiten toch niet naar de meertjes te gaan. Verderop langs de GR5 moet vlakker terrein zijn, voorbij de Col de Pavis.
En dat is er, voorzien van lang, kletsnat gras. Dap heeft een ingeving en wijst naar een kansrijke plek iets hoger. Het is er vlak, keutelvrij en het gras is gemillimeterd. Super! We zetten de tent op in de dikke mist. Af en toe trekt er een fragmentje heldere lucht langs en zien we een flard van het berglandschap. Het moet hier spectaculair mooi zijn.
Dan zien we plots een vreemde verschijning. Hoog boven wat vaag zichtbaar wordende bergkammetjes zweeft een enorme, blinkende blokkendoos in het niets.
— Een ruimteschip!
— Een fata morgana!
Het duurt maar een paar seconden en weg is de Gouden Stad, die eens in de honderd jaar zichtbaar wordt voor enkele gelukkige getuigen. De werkelijkheid is minder prozaïsch. Met de navigatieapp komen we tot de conclusie dat we een stad aan de noordkant van het Meer van Genève moeten hebben gezien, die daar ergens ligt te baden in de avondzon.

UITGEBONJOURD

Ik heb wat moeite met wakker worden, maar Dap steekt haar hoofd buiten de tent.
— Ga foto's maken!
Ik vlieg de tent uit. Het is geweldig. We zijn in een andere wereld beland. De mist is verdwenen. We staan op een uitzichtspunt. Toppen als tanden rondom ons. Het Meer van Genève ligt onder een uitgestrekte, kabbelende wolkenmassa. De zon staat op het punt op te komen. Alles is mooi.

Na één dag onder en één dag in de wolken, lopen we nu boven de wolken! Het is heerlijk.

We dalen af met uitzicht en bonjouren naar de eerste dagwandelaars die naar boven komen. Op de samenkomst met de GR5-variant vanuit Saint-Gingolph klimmen we naar de Col de Bise, Dap voorop.
— Ik zie sneeuw, zegt ze als ik aankom.
Ja zeg. Het uitzicht is geweldig, met op de achtergrond een hele rij hoge bergpieken. De hoogste is bedekt met een ijskap: de Mont Blanc.
We dalen af naar de hut Bise door kuddes koeien en kuddes wandelaars. Op een gegeven moment ben ik wel uitgebonjourd tegen al die vriendelijke tegenliggers. De hut is niet alleen een berghut, maar ook café, restaurant, kaasmakerij en strontfabriek. We bestellen oploskoffie bij een mannetje dat al lang met pensioen had moeten gaan. Het is hier een beestenbende met honden, katten, kippen en eenden. Dap trapt met haar croc in een vogelflats, gewoon op het terras.

De klim naar de Pas de la Bosse is steil en het is warm, maar we snellen omhoog. Na al het geploeter staan we op een magere 1816m hoogte. Een korte lunch later denderen we omlaag richting La Chapelle d'Abondance. In een bos houden we even halt. Het gaat wel heel gemakkelijk, maar we moeten de knieën en bovenbenen toch een beetje sparen met het oog op de verdere tocht. Onder dikke fijnsparren genieten we van de schaduw en wat zuchtjes wind. Hoe anders zijn de omstandigheden dan gisteren!

Via een pad en weg langs een klaterend beekje lopen we La Chapelle binnen. We zijn te vroeg, concludeert de eigenaar van de bed & breakfast waar we slapen. Dat klopt. De kamer is nog niet klaar. Dat zal ons leren uren voor te lopen op ons eigen schema!

DENKBEELDIGE WICHELROEDE

De rugzakken zijn aangevuld met eten voor de komende dagen en we toppen de waterzakken af. Met enige zorgen over het nieuwe gewicht op de rug gaan Dap en ik op pad. De eerste kms van de route zijn ideaal inloopterrein: een vlak paadje langs een beek, de Dranse, in de ochtendkoelte. Dan begint de onvermijdelijke klim door een koel bos en langs een waterval. Bij een klein beekje filteren we een paar kopjes water en verderop tappen we wat bij een bronnetje. We willen onze watervoorraad sparen voor de middag, als we in de warmte door open berglandschap lopen. Op open plekken hebben we uitzicht op het bewoonde dal van Abondance en de vooralpen van de Chablais rondom.

Bij een boerderijtje komen we zowaar een Nederlander tegen die de GR5 noordwaarts loopt. Het is de eerste wandelaar die we zien vandaag. Hij bezweert ons de berg Brévent niet te beklimmen bij slecht weer, maar dat is van later zorg. In de schaduw van een boompje houden we een lunchstop. Dap en ik concluderen dat we prima lopen, al hebben we ons tempo aangepast aan het gewicht.
Na een korte klim bereiken we het topplateau van de Pointe des Mattes. We worden overvallen door uitzichten op hoge, ruige bergketens aan de Zwitserse kant van de grens. Lammergieren cirkelen door de lucht. Schijnbaar roerloos klimmen ze op de thermiek, de punten van de lange vleugels hangen achteloos omlaag. Wow! We nemen even de tijd om het schouwspel in ons op te nemen. Dan gaan we verder over paden en landweggetjes door een rustig boerengebied. Hier en daar klingelt een kudde koeien. Wolken hebben zich gevormd, het is helemaal niet zo warm als we hadden gevreesd. Zo komen we nooit van ons water af.

Dap krijgt door de zware rugzak en een valpartijtje last van haar schouders. Daarom houden we een pauze in een klein bosje. De bomen komen handig van pas als het begint te regenen. We schuilen onder een flinke spar. De bui wordt afgesloten met een regenboog in het dal, wij gaan weer verder.
Er hangt een vredige stemming in dit stukje Alpen. Het pad is breed en makkelijk en leent zich voor een gesprek. Het is fijn om hier samen te zijn! 😃

We drinken nog een slok water bij de waterbak van de boerderij Lenlevay en gaan verder naar de beoogde kampeerplek. Een eindeloos zuringveld. Da's niet zo best. We gaan gewoon verder en zoeken ondertussen naar een vlak, koeienvrij plekje. Op het volgende pasje, een open plek tussen hoge sparren, vinden we dat. We inventariseren onze watervoorraad. Hm, daar komen we de avond wel mee door, maar de ochtend niet. Wat nu? De kaart geeft geen water hier.
Ik pak mijn denkbeeldige wichelroede en kijk om me heen naar de topografie van het landschap. Iets verderop maakt de landweg die we volgden een bocht. Zou daar...? Ik heb er een hard hoofd in, maar ga toch even kijken. Er kabbelt een piepklein beekje! Soms sta ik versteld van mijn eigen goede ideeën 😃.
Het is nog heerlijk weer en we eten koude taboulé. Daarna zetten we de tent op met koeiengebel op de achtergrond. Af en toe komt er een mountainbiker langs. Dap plukt wat frambozen voor bij het ontbijt terwijl de zon over de beboste bergkam zakt. De avond valt, wij zoeken de tent op.

ARRESTATIETEAM

Onder de sparren eten we een soort kleine stol met geconfijte vruchtjes, mierzoet maar erg lekker met koffie en frambozen. We vertrekken als de zonnestralen ons net bereiken. Het is pas kwart voor acht, maar we hebben de tent kurkdroog kunnen inpakken. Na een klimmetje door moerassig gebied bereiken we de Col de Bassachaux. We vervolgen de GR5 richting Zwitserland over een gravelweg.

Vandaag hebben we een minimale hoeveelheid water meegenomen om de rugzakken wat lichter te maken. We hebben nu de ervaring dat we onderweg toch genoeg tappunten tegenkomen. We filteren wat water in een klein beekje dat over de weg stroomt. Echt genieten van onze gemeentepils kunnen we niet, want luider wordend gebel kondigt een kudde koeien aan die onze kant op komt. Achtervolgd door de stoïcijns doorlopende dieren wandel ik een stuk met mijn gevulde mok in de hand. Uiteindelijk laten we ze maar voorgaan.
De GR5 gaat vandaag een stukje door Zwitserland. Op de plek waar we de grens verwachten, zien we niets dat erop wijst dat we een ander land ingaan.
— Een grenzeloze grens, zegt Dap.
Op een bergtop voor ons is het een kabaal van jewelste door werkzaamheden aan een skistation met een helikopter en een drilboor. In de berghut Chésery, waar we een koffiepauze nemen, gaan we daarom binnen zitten voor onze rust. Dit is het punt dat we volgens plan wilden bereiken vandaag. Het is nog vroeg, het weer is goed, Dap en ik voelen ons allebei prima, dus we pakken de volgende wandeldag er ook maar bij 💪.

We belanden op een kmslange, saaie grindweg door het Zwitserse bergland. Skiliften, boerderijen, kuddes bellende koeien, bouwputten, wegwerkzaamheden, dat is wat we tegenkomen.De zon brandt genadeloos, er staat hier geen boom meer overeind. Skiliften, boerderijen, kuddes bellende koeien, bouwputten, wegwerkzaamheden, dat is wat we tegenkomen. De uitzichten op de rotswanden van hoge bergmassieven zijn dan wel weer spectaculair. Heel toepasselijk voor deze streek pauzeren we in een voor het seizoen verlaten station van een stoeltjeslift, de enige plek waar schaduw is.
We verlangen al weer terug naar Frankrijk. Op de grens neemt Zwitserland gepast afscheid met een bouwput met hijskraan plus de aanleg van een nieuwe weg.

In de afdaling zien we een regenbui dichterbij komen en weerklinken er donderklappen als we goed en wel door een sparrenbos lopen. Ook hier gaat de steile, bochtige afdaling weer over een vervelende grindweg. Nog steeds achteloos omlaag stampend, maakt mijn rechtervoet een sliding over een modderig stuk leisteen. Mijn been klapt dubbel en ik land op mijn knie.We kijken om ons heen of we een mooi kampeerplekje en een waterpunt zien.
De bui barst nu echt los en de regenpakken gaan aan. Water spoelt naar beneden. Eindelijk verlost van de gravelweg, maar nog steeds achteloos omlaag stampend, maakt mijn rechtervoet een sliding over een modderig stuk leisteen waarvan de groeven precies in de looprichting liggen. Links blijft staan. Mijn been klapt dubbel en ik land op mijn knie. Oei. Even blijven liggen. Dap ziet de hulpdiensten al in actie komen, maar het gaat wel weer en ik krabbel overeind. Ze is ongewoon streng en ruilt onze rugzakken in zodat ik met minder gewicht het laatste stukje kan afleggen. Ook krijg ik een snelheidsbeperking opgelegd op het spekgladde modderpad en daarna een gebiedsverbod, ik moet achter haar blijven.

Op het terras van een gîte wachten we met thee en cola de laatste regendruppels af en zetten dan de Hubba Hubba op een klein grasveldje van het Office National de Forêts op, naast een waterbak. De hoge fijnsparren die ons omringen druppen nog wat na terwijl de zon alweer verschijnt op de hoge rotswand van de Tête de Bostan.
Dap ligt na het avondeten al in de tent als er plots twee terreinwagens aan komen gereden van het Office National des Forêts. Twee mannen en een vrouw stappen uit. Aha. Nu gaat het gebeuren. Het arrestatieteam is gearriveerd.
— Bonsoir!
Hm, ze zijn heel vriendelijk voor een arrestatieteam. Eén van de kerels pakt een paar latten, timmert ze in de grond rond een piepklein sparretje en wikkelt er gaas omheen. Ze vertrekken weer. Dan wordt het rustig op onze kampeerplek.

STRESSDAG

— Je kunt aan het donker zien dat het al licht wordt, filosofeert Dap.
In alle vroegte opstaan en vertrekken: als je eenmaal aan het wandelen bent in het ochtendlicht, weet je weer dat het een goed idee was. Maar op het moment dat je van de wekker wakker wordt uit een diepe slaap en je in het donker in een klamme tent in de actie moet, mwa.
We klimmen richting de Col de Golèse en komen op dit vroege uur al een aantal wandelaars tegen.
— Het is weer Bonjour op de GR5, concludeert Dap.
Er staat een kudde koeien rond de col, opvallend genoeg zonder bellen. Wat een rust, ook voor de dieren.

De afdaling gaat weer eens over een grindweg, tot Dap het zat is en ze een zijpaadje richting Samoëns ontdekt. We slaan af, onverhard slingerend door een mooi bos. De steile stappen omlaag worden gedempt door een dikke laag bladeren. Wat een mooi pad! Door een kloofachtig dal bereiken we het dorp Samoëns rond het middaguur.

Tijd voor beraad! Doen we een rustdag of niet? Hoe voelen de lijven? Hoe is de weersvoorspelling de komende dagen, in verschillende apps? Gaan we slapen op de camping of in een hotel? Is de planning voor het volgende stuk nog realistisch, gegeven onze ervaring tot nu toe? Wat zijn alternatieve bivakkeerplekken?
Onze conclusie: de rustdag begint nu, en hij duurt een middag. We hebben ineens haast om binnen een paar dagen, vóór het weer verslechtert, de Brévent over te zijn.
Inchecken bij de camping, natte zooi drogen, vieze kleren wassen en drogen, etensvoorraad tellen, boodschappenlijstje maken, kunnen we nog ergens een gastankje kopen, boodschappen doen, lunch, diner, telefoons en powerbank opladen. Tot zover onze rustdag.
— Je kunt het beter Stressdag noemen, vat Dap samen.
Onze Belgische buurman Yves geeft ons zijn halfvol gastankje. Heeft hij niet meer nodig. Dat is weer een probleem minder! Iedereen blij!

DISCOWOLK

Om zeven uur zitten we bij het bakkertje naast de camping, de spullen ingepakt. We gaan proberen er vandaag een lange dag van te maken. De eerste kms zijn vlak en gaan langs de rivier Giffre. Het is windstil in het bos en al lekker op temperatuur.
Yves komt langsgestoven.
— Ik zie jullie straks nog wel, zegt hij. Haha. Overschat nooit een Nederlander in de bergen (dat doet hij of zij zelf al wel).

We bereiken een prachtig kloofje waar de rivier in verdwijnt en lopen even later via trapjes steil omhoog een oude kloof door. Het doet ons denken aan onze tocht over de Müllerthal Trail.
— Toen leefde Sylvan nog, zegt Dap. De herinnering maakt haar verdrietig en het verdriet vreet aan haar energie. Langzaam stapt ze door.
Na een dorpje lopen we over een bosweg. Hoge wanden torenen boven ons uit. Wow! We klimmen naar een waterval langs een weg, duidelijk een toeristische attractie. Een loeisteil pad met stenen en boomwortels geeft ons de technische uitdaging waar we al dagen op zitten te wachten. Bij de weg stuiten we op een restaurantje waar het rustig is. Het besluit is snel genomen en de luxe omeletten liggen even later al op ons bord. Heerlijk!

Dap en ik wandelen verder over een soms stevig klimmend bergpad. Steile wanden worden zichtbaar boven de bomen. Wat ook zichtbaar wordt, zijn heel veel wandelaars. Echt heel veel. Goed, het is hier mooi en het is zaterdag, maar dit is overdreven. En elke keer enthousiast Bonjour! Iedereen is ogenschijnlijk dolblij ons te zien, maar het is niet te doen.
— De volgende keer draag ik een t-shirt met Bonjour erop, zegt Dap.
Na een lange klim bereiken we de rand van een hoogvlakte. We liggen even in het gras onder een geweldige rotswand. Een zorgenpuntje is het weer. Dikke wolken zijn aan het ontstaan en verschillende weerapps geven een verschillend beeld. In de verte regent het al. We plannen te kamperen op een plek waar we geen bescherming zullen vinden tegen onweer. Wat is wijsheid?
We lopen naar de volgende hut, Alfred Wills. Ik probeer een simpele bestelling te plaatsen maar tref de knurft van de hut. Na twee woorden Engels roept hij al Aide! naar zijn collega's. Goed, twintig jaar geleden waren alle Fransen zo.

Charlotte komt bij ons zitten, een Française die we al eerder hebben gezien op onze tocht en eerder deze dag hebben gesproken. Zij gebruikt dan weer de Zwitserse weerapp die deze streek onweervrij verklaart. Boven de Chablais en boven Zwitserland zien we dikke watten hangen.
— Wat heb jij een grote rugzak, zegt Charlotte tegen Dap. Dap gaat naast haar staan. Ze torent ver boven het Franse dwergje uit.
— Grotere slaapzak, grotere slaapmat, grotere kleren, grotere maaltijden...
We moeten een keuze maken. Hier blijven, verder gaan, of zelfs een stukje terug naar een heel mooie, beschutte plek. Uiteindelijk vullen we de waterzakken en lopen we richting het Lac d'Anterne, een meertje onderaan een honderden meters hoge en kmslange rotsmuur, de Fiz.
We waren al gewaarschuwd dat het Lac een populaire plek is, en inderdaad zien we een aantal mensen langs de rand ervan zitten. Dap en ik kiezen een privé-heuveltje een eindje van het water af. Vanaf zeven uur mogen de tentjes worden opgezet, want dan valt het onder bivakkeren, niet kamperen. Dat laatste mag niet hier. Rond die tijd verschijnen inderdaad een twintigtal tentjes en verandert de oever van het meer in een tijdelijke camping. Ook de Hubba Hubba komt uit het foedraal.
Zo rond zonsondergang, net als we gaan eten, vormt zich een paar enorme wolken niet ver bij ons vandaan. Zou het dan toch...? We zien flitsen en tellen de seconden. Enorme donderklappen weerklinken en rollen echoënd langs de Fiz. Het is spectaculair, maar het loopt goed af met ons. Er valt geen druppel. Als we gaan slapen, wordt de tent voortdurend verlicht door een discowolk in de verte. Goed dat we dáár niet recht onder staan.

MINI-HIMALAYA

De wekker gaat om half zes. De sterren staan nog te glinsteren aan de donkere hemel, maar we hebben ineens nog wat meer haast gekregen om de Brévent over te komen. Al is vandaag de laatste goedweerdag, er zijn al vroeg onweerskansen.
De GR5 overschrijdt de top van de Brévent, een berg van ruim 2500m bij Chamonix met een kabelbaanstation op de top. Niet alleen is dat het hoogste punt tot nu toe, ook bevat het de meest technische passage van onze tocht met wat laddertjes. Wij hebben na alle doorstampgrindwegen wel zin in een paar laddertjes, maar nemen de slechtweerwaarschuwingen die we uit meerdere bronnen kregen, graag serieus.

De ochtend is mooi en we zijn zo ongeveer de eersten die aan de wandel zijn. We klimmen naar de Col d'Anterne, waar toch al wat wandelaars in de zon zitten. Het uitzicht op het Mont Blancmassief is overweldigend. Grimmige rotstorens, gletsjertongen, steile wanden, een ijskap, alles de hoogte in. Wát een berg!

Onder de pas, bij de hut Moëde Anterne, gooi ik de deur van de keuken open en vraag ik om twee koffie. De dikke baas aan de keukentafel kijkt vermoeid voor zich uit. Hij vraagt zijn collega, die op zijn beurt wijst naar de jongste bediende. De koffie komt eraan. We checken de weersvoorspelling in verschillende apps. We drinken espresso onder een nu nog strakblauwe hemel, maar de eerste beroerdweerkansen zijn er al vanaf twaalf uur.
We stiefelen omlaag. We genieten enorm van het lekkere weer, de mooie omgeving, de spectaculaire uitzichten. Maar het gaspedaal wordt wel ietwat ingedrukt. Over een smal wandelpad lopen we steil omlaag door een natuurgebied. Bosbessen, jeneverbessen, varens: eindelijk eens geen kaalgegraasde berghellingen. Ik denk terug aan de gruwelijk verpeste omgeving van het Zwitserse stuk. Hier lopen we in de zon tussen els en esdoorn en daarachter, bijna drie verticale kms boven ons, een glimmend witte mini-Himalaya. En als bonus: wat een rust hier! We komen bijna niemand tegen.

Het is een end klimmen naar de Col du Brévent en de col heeft zich goed verstopt achter kleinere bergjes. In de ruime omgeving zien we al op dit vroege tijdstip dikke wolkenpaketten ontstaan, maar boven ons blijft het stralend blauw. Wat een geluk! Na vele slingers in het pad belanden we in een stenig stuk en komt de col in zicht, en de uitzichten daarachter. We kunnen de Mont Blanc hier bijna aanraken, aan de overkant van het dal. Indrukwekkender wordt het niet. Wow.

Het is gedaan met de rust! Twee werelden komen hier bij elkaar. De GR5 stuit hier op de Tour du Mont Blanc (TMB), een totaal overlopen wandelroute. Wandelaars ploeteren zich een weg naar boven. Er klinkt Japans gekreun en Tsjechisch gehijg. We zijn even op zoek naar het vervolg van de route, maar belanden dan op het pad door het blokkenveld dat door iedereen gevolgd wordt. Wat een ruige wereld! Daar zijn de trappetjes! Tijd om onze stokken weg te steken. Ik wil mijn rugzak af doen, maar Dap wijst me op wat handige lusjes aan mijn schouderband. O, zijn die daarvoor! 😃
We snellen de andere wandelaars voorbij. We klimmen en klauteren enthousiast naar boven. Wat leuk!

Het laatste stukje naar de top is een brede grindweg. We kunnen het hebben vandaag. Wat een prachtige dag op de GR5 is het, de mooiste tot nu toe. En we hebben het gehaald in de zon!
Op de top, op het dak van het kabelbaanstation, komen er weer twee werelden bij elkaar. Hier schuifelen vakantiegangers in vrijetijdskleding op gympies over de stenen. Alpenkauwtjes azen er op restjes eten. Wij houden hier een snackpauze en bewonderen het uitzicht, zoals iedereen.
Daarna volgt de afdaling naar de hut Bel-Lachat. Links het Mont Blancmassief, rechts de steenwoestenij van de Aiguilles Rouges. Waar moet ik kijken?

De eerste losse druppels vallen uit één van de inmiddels vele dreigende wolken boven ons. Bij de hut maken we een definitief plan voor nu en de komende dagen: we gaan hier bivakkeren en dalen morgenochtend af naar een hotel in Les Houches voor comfort en rust.
In vlagerige wind zetten Dap en ik de Hubba Hubba op het enige beschikbare plekje dat groot genoeg lijkt voor twee personen en vlak is bovendien. We zijn net op tijd: meer wandelaars arriveren en het begint zacht te regenen.
— Wat een stelletje zwervers zijn we, zegt Dap als we na het eten in de tent liggen. We voelen ons allebei muf en plakkerig na zeven wandeldagen.
We slapen uit tot zeven uur en zijn als laatsten weg van alle tentjes die in de buurt van de Bel-Lachat stonden. We dalen af naar les Houches over een wat technisch stukje en daarna door een bos. De Mont Blanc is in wolken gehuld. Het lijkt herfst te gaan worden in de Franse Alpen. De weersvoorspellingen staan op regen en onweer, in alle apps. Maar eerst lonken twee nachten in een hotel!

ER DWARS DOORHEEN

Als we na de rustdag wakker worden in ons hotel, schuif ik gelijk de gordijnen opzij en check ik het uitzicht. Het is grijs. Vlak boven ons hangt een wolkenlaag tegen de bergen. Maar het is droog; de buienradar geeft aan dat de grote regengebieden iets naar het westen zitten. Hoera! De GR5 brengt ons vandaag naar de lage Col de Voza en duikt daarna een bewoond dal in. We hebben de route goed doorgenomen inclusief alle plekken waar we binnen kunnen schuilen. We hebben ook alvast een appartement geregeld in plaats van een kampeerplek. We staan snel op en zitten om zeven uur bij een bakkertje op het (natte) terras. Wandelaars maken foto's van elkaar bij het officiële startpunt van de TMB, groepjes duiken op rondom ons als we de wandeling beginnen.
Het Macpac-stel, de Fransen met witte husky, de bellende Engelsman, twee Japanse jongedames; we lopen allemaal min of meer hetzelfde tempo omhoog, de bewoonde wereld uit, door een bos, de mist in, langs een skihelling. Een plaspauze wordt zorgvuldig getimed: er is even niemand in beeld, snel, nu!
Het blijft droog. We klimmen boven de mist uit en de uitzichten komen terug. Zien we daar de zon?

In no-time staan we op de Col. Samen met twee andere Nederlanders proberen we koffie te bemachtigen in een tentje dat nét opengaat.
— Bestel jij wat, dan blijf ik bij de rugzakken, hoor ik er één zeggen. We zijn hier dus op een berg. Er is niemand hier hè. Het is nog even wennen voor ze 😃.
Dan moeten we een keuze maken: hoog of laag? De GR5 gaat dus omlaag, maar er is een spectaculairdere variant. We hebben er niet op gerekend, maar waarom ook niet? Het weer houdt zich voorlopig goed.
We lopen over een mooi bospad. Meer TMB-wandelaars duiken op. Op de achtergrond glinstert sneeuw en ijs op de berg en het geruis van een woeste bergrivier is al van ver hoorbaar. Dan staan we oog in oog met het witschuimend watermonster. Een smal, houten hangbruggetje overspant de kolkende massa. Wow! De witte husky gaat net voor ons de oversteek wagen. Moedige hond! Dap en ik wiebelen daarna één voor één naar de overkant. In het midden hebben we schitterend uitzicht op de Glacier de Bionassay, waaruit de beek stroomt, maar we kijken slechts een moment, want de volgende wandelaars staan al klaar.

We snacken op een steen met uitzicht op de gletsjer. De zon begint nu zelfs te schijnen, gekker moet het niet worden. Via een bergkam klimmen we naar de Col de Tricot.

— Zijn dat mensen daar? vraagt Dap zich af. Op de col zien we afgetekend tegen de grijze lucht een hele zwik... rechtopstaande stenen. Nee, dat zijn geen mensen....of toch wel?
Wat een drukte op de col! Iedereen zit hier al te lunchen en wij gaan hetzelfde doen. In de steile afdaling halen we vervolgens alle mensen weer in. We hoeven niets te vragen. Als je komt aangestoven, het grind knarsend onder de zolen, de stokpunten tikkend op de stenen, stappen de mensen vanzelf opzij. Heel handig.

Na een koffiepauze op het gezellig drukke terras van de hut Miage belanden we wederom in de mensenmassa, ditmaal in een klim. De Engelsen op hoka's: erlangs. De donkere Aziaat met reuzenwandelstokken: erlangs. De oudere vrouw: erlangs. Het clubje Amerikanen dat aan het wachten is omdat één van hen al halverwege de klim erbij is gaan zitten: erlangs. De groep Amerikanen die rond en op het pad stil staat: er dwars doorheen.
In de volgende afdaling houden we een snackpauze op een punt waar we uitzicht hebben. Iedereen komt weer langs. We kunnen weer van voor af aan beginnen! Dat doen we met de regenjas aan, want het is uiteindelijk toch gaan druppelen. Na het buitje bereiken we les Contamines en vinden we ons appartement. In de krant lezen we over noodweer in Rome en Mallorca met overstromingen en doden. Het weerbericht van de volgende dag belooft niet veel goeds, maar voor nu zitten we droog. Wat zullen we doen?

DISNEYLAND IN DE ALPEN

Bij de Vanoise, een paar dagen verder op de GR5, is het mis. Door het noodweer zijn bruggen en wegen beschadigd. In les Contamines blijft het bij regen, de hele dag. Gelukkig zien we de regen en de krantenberichten veilig vanuit ons appartement op een extra ingelaste rustdag en hebben we medelijden met degenen die vandaag wel aan het wandelen zijn.
De volgende ochtend lopen we onder een strakblauwe lucht door een bos, langs een kloof de berg weer op. We lopen in de schaduw en het is fris. Al snel verschijnen medewandelaars, steeds meer. Tentjes worden opgeruimd en iedereen begint aan de lange mars omhoog naar de Col du Bonhomme. Tegen de tijd dat we ons eerste pauzeplekje bereiken, vlak voor de hut Balme, krioelt het werkelijk van de wandelaars.

Het is een plaag. Nu weer moeten we mensen passeren, dan weer loopt er iemand voorbij als we twee tellen stilstaan. Gelukkig hoor ik regelmatig Frans om ons heen. We hebben uitzicht op een paar versbesneeuwde toppen in het Mont Blancmassief en een eindeloze sliert van klimmende wandelaars.Het is op de één of andere manier geruststellend dat we niet zijn omsingeld door Amerikanen alleen. Soms bevat het uitzicht twee seconden geen mensen en maak ik snel een foto.
Zo bereiken Dap en ik de col, onze lunchplek. En niet alleen die van ons. Tientallen TMB-wandelaars zitten al te eten. We hebben uitzicht op een paar versbesneeuwde toppen in het Mont Blancmassief en een eindeloze sliert van klimmende wandelaars. Sommige hebben een minimaal rugzakje en vliegen omhoog, maar de meeste komend puffend, steunend en ploeterend boven, al dan niet zwaar bepakt.

We klimmen nog een klein stukje over een technisch pad naar de Col de la Croix du Bonhomme. Ik kan me redelijk afsluiten van de vierdaagse om ons heen, maar Dap begint het slecht te trekken. We kijken uit naar de Col: dit is het punt dat de TMB linksafslaat en wij rechts. Champagne en vuurwerk!

We bereiken het langverwachte punt. Vlak naast de col is een hut. Naast ons staat een groepje Amerikanen te bespreken hoeveel mijl deze wandeldag is. Dap bedenkt zich niet en trekt haar zevenmijlslaarzen aan. Ze snelt naar de hut, weg van de wandelwaanzin, deze overtoerismeramp, het Disneyland in de Alpen, de Amerikaanse invasie, dit bucketlistdrama.
Bij de hut, de allerlaatste plek waar we de TMB-wandelaars zullen zien, grijpt Dap een GR5-bordje van de grond. Ze gaat helemaal los.
— This way! GR5! Come with me! Try something different! Follow me!
We drinken er in de hut een lokaal, biologisch colaatje op dat naar jägermeister smaakt (zeker geen coca cola!)

Dan vertrekken we naar een beroemd stukje GR5, de Crête des Gittes. We klimmen een leisteenkammetje op en volgen de steile, scherpe bergrug, met afwisselend afgronden links en rechts. Het is prachtig met uitzichten op de massieven van Mont Blanc, Vanoise en Gran Paradiso. Het is heerlijk weer. In de blauwe lucht cirkelen lammergieren. De rust en stilte, een noodzakelijk ingrediënt van de beste bergwandelingen, is hier merkbaar aanwezig.

Na een snackpauze op de Col de la Sauce dalen we af over een steil, smal kronkelpaadje, steken een autoweg over en ploffen we neer op een van de drie terrasjes die hier vlak bij elkaar gelegen zijn. Dap heeft last van haar rug. Even pauze.
We gaan daarna op zoek naar een bivakkeerplekje en vinden dat in een beschut, hoog kommetje in de avondzon. Het gebruikelijke ritueel van tent opzetten, inrichten en koken volgt. Wat niet gebruikelijk is: na het hoofdgerecht volgt nog een toetje!
Met het nagerecht in de hand lopen we een klein stukje omhoog naar een plek met meer uitzicht. Er waait een vlagerig windje. Daar gaan we zitten en eten we een instant appel-banaan-crumble uit een zakje met aan de ene kant de zon die ondergaat achter rijen heiige bergkammen en aan de andere kant het versbesneeuwde hooggebergte van de Mont Blanc dat oplicht in de laatste zonnestralen.

HALF ACHT

We hebben slecht geslapen door het geduw en getrek van harde wind op de tent, dus om zes uur hebben we er allebei nog weinig zin in. Na ontbijt en koffie op bed gaan we in de actie. Door de harde wind moeten we goed op onze spullen passen en het afbreken van de tent doen we tegen de wind in. Na een zorgvuldige procedure belanden uiteindelijk al onze spullen weer in de rugzakken.

We lopen lange tijd in de schaduw. De windkracht neemt snel af tot iets normaals. Voor we een afdaling in gaan, kijken we nog eenmaal achterom naar de laatst zichtbare blinkend witte top van het Mont Blancmassief.

We hebben allebei het gevoel dat we niet vooruit te branden zijn vandaag. De slechte nacht zal er iets mee te maken hebben. Als in een klim de zon eindelijk op ons schijnt, zoeken we een pauzeplekje enigszins uit de wind en eten een rol koekjes. We zijn niet ver van een parkeerplaats; regelmatig komen groepjes Fransen langs, wandelaars en enkele klimmers. Het is zaterdag en er is mooi, warm weer voorspeld. Niet gek dat men er dan op uit gaat. Het is niet te vergelijken met de drukte op de TMB, maar blijkbaar is er toch iets moois te zien hier, in de Beaufortain.
En dat blijkt inderdaad zo te zijn. De klim wordt steiler, we gaan een blokkenveld in, steile, ruige wanden verschijnen om ons heen. Scherpe pieken, een monoliet die hoog oprijst.
Op de Col Bresson hebben we een schitterend uitzicht op de versbesneeuwde en vergletsjerde toppen van de Vanoise, waar de GR5 ons heen gaat leiden. Onzichtbaar, beneden in het dal, ligt ergens Landry, het geplande eindpunt van onze tocht.

We eten als lunch een heerlijke omelet in de hut Presset en nemen een besluit. Vandaag gaan we door naar Landry, bijna tweeduizend meter omlaag in het dal van de Isère. Het wordt nog een fikse tippel die we met pauzes onderbreken, zoals die in de volgende hut Balme, met heerlijke cake en notentaart. De tweede hut die Balme heet op de GR5, is daar goed over nagedacht door iemand?

Als we deze zaterdag Landry bereiken, zal dat in zes dagen minder zijn dan gepland. We zijn flink doorgelopen omdat we het konden. De fysieke prestatie zegt me niet zoveel, belangrijker is dat we samen een mooi, uitdagend avontuur beleven. Dat we gezond blijven onder alle lichamelijke inspanning van het stijgen, dalen, dragen van de rugzak en het kamperen. Dat we samen de juiste keuzes maken over wat wel en niet goed is om te doen, onderweg en tijdens de voorbereiding. Dat we ervan leren en er samen beter in worden. Dat we met mooie herinneringen en foto's thuis komen. Dat we iets doen wat we gaaf vinden en dat bij ons past. Dat we, samen honderd jaar oud, het geluk hebben dat we dit kunnen.

Keuzes zullen we nog moeten maken binnenkort. Maar eerst naar beneden! Zo'n lange afdaling duurt altijd langer dan je hoopt en je bereikt altijd het punt dat je zou willen dat je er al was. Het is warm en we zijn blij dat we een bos in gaan. Heerlijk in de schaduw van de sparren! Vanaf de rotsen komt een klein watervalletje gekletterd. We filteren water en drinken grote teugen. In de Franse Noordalpen kom je met regelmaat zo'n vochtige verrassing tegen. Het maakt deze bergen mooier.

Geleidelijk bereiken we de bewoonde wereld en Dap heeft de ingeving om de openingstijden van de supermarkt in Landry te checken. Die sluit vandaag om half acht. Dat gaan we halen, toch?

Het gas gaat er iets op nu we een deadline hebben, maar Landry is verder dan gehoopt. In het dorpje Bellentre, met alle hoogtemeters al achter de rug, maar met nog enkele kms te gaan, lopen we langs een klein winkeltje waar we wat kunnen drinken en eten kunnen kopen. Vergeet die race naar de supermarkt!

Tijdens ons snackdiner checken we het weerbericht voor de komende week. Het idee was als bonus in de tijd die we nog beschikbaar hebben, door de Vanoise te trekken naar Modane, maar er is weer veel regen op komst en de temperatuur gaat twintig graden zakken. We tellen onze knopen en stellen een definitief besluit uit tot de volgende ochtend. Wel is het ondertussen schemerig aan het worden en we moeten nog naar Landry!
Enkele minuten verder, aan de oever van de Isère, stuiten we op een picknickplaatsje. Er staat al een tentje van een motormuis. Wij zetten de Hubba Hubba erbij. Toch nog wildkamperen!

Na uitslapen tot zeven uur, lopen we de volgende ochtend door naar Landry, een niksig plaatsje met treinstation. Onder een loodgrijze hemel boeken we met spijt een treinticket voor de volgende dag. De regen staat op het punt van beginnen. Jammer, de Vanoise blijft nog even op de plank liggen.
Na een troosteloze middag in Chambéry brengt een TGV ons met 300 km/u noordwaarts. La douce France is grijs, grauw en nat, maar de ideeën voor een volgende wandeltocht borrelen al op.