— Het is mooi daar, had de conducteur ons al toevertrouwd. Hij kwam uit Holten, dus hij kon het weten. En gelijk had hij! Na vijftig meter houdt de verharding op en lopen we langs dikke beuken. Ook al wandelen we op deze plek over het populaire Pieterpad, er is slechts één andere wandelaar. Het is ook nog erg vroeg.
De GPX brengt ons al snel op een smal kronkelpaadje tussen de struiken terwijl het Pieterpad even verderop kaarsrechtdoor gaat. We zijn in een bos, we klimmen een walletje op, we dalen af. Ik voel spinrag langs mijn benen kriebelen als ik de eerste ben die vandaag over dit spoortje loopt. Eindeloze tapijten vossebessen staan tussen de stammen in bloei. We plukken enkele al rijpe bessen. Best lekker, voor vossebessen dan. De laatste bosbessen, ze zijn zo rijp dat ze al van de struik vallen als je ernaar kijkt, smaken nog prima. En bramen natuurlijk!
Wat een rust. Het is windstil. We horen geen verkeersgeluiden, geen vliegtuiggebrom. We hebben nog nauwelijks andere mensen gezien. Het voelt alsof we ergens ver weg zijn.

Dan lopen we een eerste stukje glooiende heide op. Dopheide en struikheide staat in bloei. Tussen de bomen door kijken we ver weg, de heuvelrug af. Het is mooi en er gaat nog veel meer van dit komen!
Het topplateau van de Holterberg kondigt zich aan met een flauwe windvlaag. We bewonderen het uitzicht en bekijken de schuilhut. Dit is toch een plek waar je meer mensen mag verwachten. Waar zijn ze? Op een mooiweerdag in de vakantieperiode?
Eindeloos slingeren we over de stille, glooiende heide. De zon schijnt, maar het is niet té warm. De uitgestrekte paarse heidevelden worden afgewisseld met bossen. Mooie dalletjes ogen onnederlands.
— Waar is iedereen? vraagt Dap, aan niemand.

We gaan op zoek naar een bankje in de schaduw en dat vinden we bij een fietspad. Ah, hier zijn in ieder geval een heel aantal mensen. Er wordt druk gefietst, of preciezer: geëbiket.
Even van de route af nemen we een pauze op het terras van De Pas. De serveerster geeft ons het antwoord op onze meest prangende vraag.
— Met dit weer gaan mensen eerder naar het zwembad, meent ze. Dus daar is iedereen! We keren weer terug naar de heideheuvels, waar we wel één andere wandelaar tegenkomen.
Bij gebrek aan bankjes in de schaduw liggen we bij de volgende pauze onder een boom tussen de vossebessen. Libelles schieten door de lucht. Zweefvliegen zoemen rondom ons. Een vogeltje gaat als een torpedo vlak over ons heen om in de boom te landen. Vele pluisjes van distels zweven hoog door de lucht. Wat een rust!

Een stuk heidewandeling verder besluiten we dat we niet rechtstreeks, maar met een omweg naar onze overnachtingsplek gaan. We pakken dan alvast een stuk van de lange wandeling van de volgende dag erbij. We lopen langs een voormalige V1-lanceerplaats terwijl we enige moeite krijgen om onszelf nog vooruit te stuwen en komen helaas te laat bij een volgend terras, waar ze al aan het opruimen zijn om vijf uur. Nou ja! We hadden op een colaatje gehoopt als hartversterkertje voor het laatste stuk.
Dap loopt niet lekker, ze heeft last gekregen van een schouder. Op pijnstillers haalt ze kampeerterrein Twilhaar, waar we de tent opzetten voor een halfopen blokhutje. Deze wandeling is een voorbereiding op de volgende bergwandeltocht en we pakken het serieus aan. In plaats van de vertrouwde avonturenmaaltijd uit een zakje, hebben we onze eigen lichtgewicht ingrediënten uit de supermarkt meegenomen. Met bijna dertig km in de benen klooien we in een pannetje wat aan met macaroni, champignonsaus, walnoten en gran padano. Het resultaat van deze oefening smaakt prima, naar gran padano.
— Nu we al een stuk van morgen hebben gelopen kunnen we wel een kwartier later op, zeg ik in een gulle bui. Om kwart voor zes! 😬

SUKERBIETENFEESTEN

Rond kwart voor acht lopen we Twilhaar af. We hebben nog weinig wakkere medekampeerders gezien, maar het is dan ook weekend. Dap en ik vinden het wel een goed idee om er vroeg opuit te gaan: er wordt later regen voorspeld.
Het is bewolkt en de warmte van de dag ervoor hangt nog tussen de stammen. Het is afgelopen met de heide. We maken vele kms door een uitgestrekt bosgebied. Het bos is mooi, we hebben voortdurend klimmetjes en afdalingen. De paden zijn soms breed en recht, dan weer wringen we ons door de takken op een smal kronkelpad. Alleen de uitzichten van de vorige dag ontbreken.
Een enkeling laat zijn of haar hond uit op deze zaterdagochtend, maar verder is het erg rustig in het grote bos. Je zou hier een V1 kunnen afschieten en niemand die het hoort. Waar is iedereen vandaag?
— Vandaag is de dag dat iedereen denkt: Het gaat regenen, we blijven thuis, verklaart Dap.
Bij een verzorgingscomplex in het bos houden we halt. Dap heeft een koffiekopje op de kaart gevonden, maar alles wat we zien is een gesloten rustpunt. Toch pakken we hier een pauze. We hangen de nat ingepakte tent over een picknickbank en drinken water. Net als we aanstalten maken voor vertrek, hangt iemand vijftig meter verderop een vlag op. Daar is een terras om de hoek! We waren op de verkeerde plek! Al snel zitten we aan de koffie met appeltaart.

Er volgen nog heel wat kms bos, maar uiteindelijk staan we aan de rand. We staan na zoveel stammen om ons heen even verbaasd te kijken naar de uitgestrekte open weilanden. Via wat stukjes asfalt, voor het eerst eigenlijk deze tocht, en het gehuchtje Rhaan bereiken we de oever van de Regge. Hier ploffen we neer voor een langere pauze.
Er gebeurt erg weinig in deze contreien. Zwaluwen vliegen laag over. Een oldtimer trekker tuft langs en later komen twee oldtimer trekkers vanaf de andere kant. De twee boeren zetten hun trekkers rustig naast elkaar op de weg stil en maken een praatje. Het maakt allemaal niet uit hier, geen noaber die er langs hoeft. Donkere wolken trekken langs en we zien een regenscherm in het noorden. Als het ook nog gaat donderen, pakken we buienradar erbij. De enige onweersbui boven Nederland trekt rakelings langs ons heen.

Net als we vertrekken, komt er een wandelaar langs. Wat we lopen? De Sallandse Toppentocht.
— Ik ook!
Wat een toeval! We delen onze verbazing over de rust in deze streek, just nu in de vakantietijd. Maar we verliezen onze padgenoot al snel uit het oog als we bij een groene oase bij de Regge komen. Bloemen en waterjuffers worden op de foto gezet.

We leggen mooie en avontuurlijke, onverharde kms af door het Reggedal, tussen graslanden door en soms erover. We houden een korte bramenpluksessie (ze zijn zo rijp, als je je hand ophoudt, springen ze erin) en belanden uiteindelijk op een kmslange asfaltweg naar Lemele, waar we gaan overnachten. Het is even doorstampen, maar dan zijn we in het dorpje, met terras! Op aanplakbiljetten worden de sukerbietenfeesten aangekondigd. We missen ze op enkele dagen, halleluja! 🙃

Op het kampeerterrein Olde Lucas Hoeve hebben we nog een strak programma voordat de beloofde regen gaat losbarsten. Tent opzetten en inrichten, douchen en koken. We knutselen iets in elkaar met rijst, kerriesaus, cashewnoten, rozijnen en gebakken uitjes. Het smaakt ons prima terwijl donkere luchten gevuld met donderklappen net ten zuiden van ons langstrekken. Uiteindelijk vallen de druppels ook op ons en trekken we ons terug in de Hubba Hubba.

Monsterlijke klauwen

Het vroege opstaan voelt al natuurlijk aan, maar dat ik buiten de tent een Vlaamse Pieterpadwandelaar aantref die nóg vroeger is, had ik niet verwacht.
We hadden ze al gespot toen we de middag ervoor de camping opliepen: dikke, rijpe bramen. Ze zijn zó rijp dat als ik mijn voederbak voor me hou, ze massaal aan komen vliegen. Met behulp van een waterkoker hebben we in geen tijd een heerlijk muesliontbijt met fruit en koffie en een bankje in de opkomende zon maakt de ochtend compleet.
De Lemelerberg is prachtig. Tussen gras en bloeiende heide staan vele jeneverbessen. Dap en ik wandelen langs de spookachtige struiken met takken als lange, monsterlijke klauwen naar de top. Een vrouw met camera en statief, een groepje hardlopers, een oud vrouwtje met twee wandelstokken: er is op deze zondagochtend duidelijk meer publiek op de been. Bij een parkeerplaats is nog meer leven. Honden worden uitgelaten, klimmetjes en afdalingen worden getraind, mountains worden gebiket.

Na de Archemmerberg lopen we weer richting Reggedal. Na een pauze aan de oever lopen we het laatste stuk, over een laatste top met uitkijktoren. Halverwege de middag wandelen we over een smal asfaltweggetje ons eindpunt Ommen binnen. Het was prachtig! We kunnen bij het station voor de laatste keer het zand uit de schoenen schudden.